Sosyal fobiyi yeni öğreniyorum, ne yapmalıyım?

[winterfell]

Öncelikle her birinizi sevgi ile kucaklıyorum arkadaşlar, merhaba.

İzmir'de yaşayıp Balıkesir'de üniversite okuyan 21 yaşında genç bir kızım. 21 yıllık hayatım boyunca bugün ilk defa sosyal medyada "sosyal fobi" isimli bir hastalıkla karşılaştım. İlgimi çekti, zira hastalığın ismini okumamla birlikte hastalıkla kendimi ilişkilendirmem fazla zamanımı almadı. "Sosyal" ve "fobi". Sosyal hayatta çok boy gösteren ve baskın bir karakter olmadığımdan ötürü bu da elbette. "Sosyal" kelimesi beni hep korkutmuştur. Velhasıl, ardından biraz okumaya başladım, okudum okudum ve okudukça başımdan kaynar sular dökülmeye başladı. Korktum. Sanki her kelime beni anlatıyor gibiydi. Çoğuyla kendimi ilişkilendiriyordum, bazılarına "yok yok, bu kadar değilim" desem de, aslında içten içe "o kadar"dım. Bazı yazıları okudukça gözlerim bile dolmaya başladı. Şimdi kendimi fazlasıyla "hasta" hissediyorum.. Hastalıklı hissediyorum.. Ben üzerimdeki bu çekingenliği, utangaçlığı hep karakterim olarak kabul ettim ve genellikle benimsedim, her ne kadar böyle olmak istemesem de.
Bahsedilen sosyal fobi belirtileri olan terleme, titreme, sıcak basması, karın-mide ağrısı, mide bulanması gibi şeylerin her birini yaşıyorum. Lakin nereden bilebilirdim ki bu bir hastalık.. Okuduğum bölümle alakalı olarak bir yılda fazlası ile sunum yapıyoruz. 45 kişilik sınıf karşısına geçip bir şeyler anlatmaya çalışıyoruz. Kalabalık karşısında çıkıp konuştukça bu durum aşılır deniliyor, bende niçin öyle olmuyor? Aşamıyorum. 4-5 defa sunum yapmama rağmen her seferinde aynı belirtileri gösteriyorum. Daha bir hafta öncesinden o günü düşünmeye başlıyorum. Hele o gece, yarın olacak sınıfın karşısında olacağım, aman tanrım! Ya söyleyeceklerimi unutursam, ya dona kalırsam.. Herkese rezil olurum.. Bunları düşünmekten uyuyamıyorum. Sabah oluyor, inanılmaz bir mide bulantısı, hiçbir şey yiyemiyorum. Aç karnına insanların karşısına çıkmayayım diye kantinden aldığım poğaçayı bulantımdan yiyemeyip bir köşeye bırakıyorum. Heyecanım had safhada, elimi sol yanıma koyduğumda kalbim yerinden fırlayacak gibi. İki göğsümün arasında bir şey var, taş gibi, oturmuş.. Bir mutsuzluk, bir korku.. O anlarda kendimden nefret ediyorum, deli gibi ağlamak istiyorum.. Neden böyleyim? Bazıları o kadar rahat bir biçimde konuşurken ben niçin konuşamıyorum? Ve bununla yaşamayı öğreniyorum. Ben böyleyim.
Arkadaş ortamlarında hep sessiz, konuşmaktan çok dinleyen kız oldum. Hiç konuşmuyorsun, ağzın var dilin yok diyenleri dövmek istedim. Keyfimden mi konuşmuyorum, çoğu zaman aklıma konuşacak bir şey gelmiyor. Konuşsam da acaba karşımdaki ne düşünür diye düşünüyorum hep. Konuyu hep karşımdakinin açmasını bekliyorum. Bu yüzden çoğu zaman "sıkıcı" birine dönüşmekten korkuyorum. Tanıdığım arkadaş ortamı neyse de, hele ki tanımadığım insanlarla bir araya geldiğimde, aman yarabbi değmeyin halime. Dut yemiş bülbüle dönüyorum, daima diken üzerindeyim. Sıcak basıyor hep. Mesela ben bugüne kadar hiç plan yapan taraf olmadım, her zaman çağrıldığım yere gittim. Planı hep karşı taraftan bekledim.Yapılan planı reddetme gibi bir özelliğim de yoktur. Genellikle benimserim. Telefonda arama da yapmam mesela pek, çünkü arayınca konuşacak bir şey bulamayıp "sıkıcı" konumuna düşmekten korkarım. Hep karşıdan arama gelir. Biri arayınca da konuşurum ama, sus pus değilimdir.
Öyle evden çıkmayan, asosyal biri de değilim aslında. Tam tersi, evde durmaktan nefret ederim, daima gezerim. Üniversite hayatımda gitmediğim bir sürü şehre, bir sürü konsere gittim. Çok gezdim. Kendini beğenmeyenlerden de değilim. Fiziksel olarak beğenmediğim taraflarım da var elbet lakin yine de kendimi güzel bulurum. Etrafımdakilerin beni bakımlı ve düzgün giyinen biri olarak gördüğünden eminim. Hep çok mutlusun, çok gülüyorsun derler bana. Çok gülüyorum evet ama, çok konuşamıyorum. İlgi alanımı oluşturan bir konuda bile konuşmaktan aciz oluyorum bazen. Tam konuşmaya girecekken kalbimde bir çarpıntı, hafif titreme ve sıcaklık geliyor. Samimi arkadaşlarımın yanında bile yaşıyorum bazen bu durumu. Bu yüzden, sus diyorum, sus en iyisi. Sen busun..
Şimdi bu hastalığı öğrenmemle birlikte korkum artmaya başladı.
Sizlere sorum ise, profesyonel bir tedavi alınmalı mıdır? Bir psikolog, psikiyatr ile görüşmeli miyim? Sizler neler yapıyorsunuz, kendi kendinize bununla yaşamaya alıştınız mı yoksa bir yardım almakta mısınız..
Sanırım bu yaşadıklarımı ilk kez böyle bir platformda yazıya döktüm. Bana bu imkanı sağladığınız için sitenin kurucularına teşekkürlerimi sunarım. Ve elbette üye olan arkadaşlarıma. Lütfen yardım edin, bugünden itibaren kendimi çok çaresiz hissetmeye başladım.
Vakit ayırıp okudu iseniz ne mutlu..
Teşekkürler..

[utangac]

Bir bardak soğuk su iç. İyiy gelmez ama yaz sıcaanda hararetni alır oh mis.

[winterfell]

Ciddi bir şey sormuştum oysaki :P

[hare]

öncelikle hoş geldin foruma, hemen hemen aynı sorunları yaşıyoruz neler yaşadığını anlıyorum gerçekten zor, sorun dayanılamayacak hale geldiğinde insan çözüm yolları arıyor sen zaten araştırmaya başlamışsın neler yapabileceğini terapi vs. bence doğru yoldasın

[kalıcısıkıntı]

hepimiz ilk üyeler hariç burayı keşfedip yazıları okuduğumuzda kaynar sular dökülmüştür.hatırlıyorumda ilk farkedip bir yazıda polen iyi geliyor dediklerinde gidip polen alımıştım ve iğrenç bir tadı vardı kendimi zorlayıp yiyordum.ama boş sonra psikoloğa gittim devlet hastanesi direkt psikiyatrla görüştüm kadına ben sfliyim dedim direkt ilaç yazıp yolladı oda tutmadı.sonra hep mücadele kararı aldım ve her başarıda güven geldi kendimi hep en korktuğum durumlara soktum ve bir şey olmadığını bizim sürekli düşündüğümüz şeylerin insanlar için bir anlık olduğunu ve hemen unuttuklarını anladım.yani komik duruma düştüğünde 1 dk gülerler sonra unuturlar bizse bütün gün utançla dolaşırız.takmamayı öğrendim bazen bir şey yaparken terlesemde vaz geçmiyorum bu bir duygudur geçer diyorum ve alışıyorum.ağır hastalara ilaç verip insan içine karıştırırlar ama ağır değilse terlesende kızarsanda geri adım atma.

[kalıcısıkıntı]

hepimiz ilk üyeler hariç burayı keşfedip yazıları okuduğumuzda kaynar sular dökülmüştür.hatırlıyorumda ilk farkedip bir yazıda polen iyi geliyor dediklerinde gidip polen alımıştım ve iğrenç bir tadı vardı kendimi zorlayıp yiyordum.ama boş sonra psikoloğa gittim devlet hastanesi direkt psikiyatrla görüştüm kadına ben sfliyim dedim direkt ilaç yazıp yolladı oda tutmadı.sonra hep mücadele kararı aldım ve her başarıda güven geldi kendimi hep en korktuğum durumlara soktum ve bir şey olmadığını bizim sürekli düşündüğümüz şeylerin insanlar için bir anlık olduğunu ve hemen unuttuklarını anladım.yani komik duruma düştüğünde 1 dk gülerler sonra unuturlar bizse bütün gün utançla dolaşırız.takmamayı öğrendim bazen bir şey yaparken terlesemde vaz geçmiyorum bu bir duygudur geçer diyorum ve alışıyorum.ağır hastalara ilaç verip insan içine karıştırırlar ama ağır değilse terlesende kızarsanda geri adım atma.

[winterfell]

İlaç almaktan korkardım bugüne kadar her anlamda. Lakin bu hastalık beni biçare bırakıyor.