Bazen bana bişey sordularmı onlara sanki karşımda kendi yaşıtım biri varmış gibi karşılık veriyorum yani bu durumlarda ses tonumda olması gereken çocukça incelme olmuyo, nasıl cevap vereceğimi bilemiyorum, çocukla çocuk olamıyorum anlayacağınız...
aynen bende de var küçük çocukla konuşma fobisi... bi çocukla konuşurken çok gülünç oluyorum aynı senin dediğin gibi yetişkin bi insanla konuşuyorum sanki. aslında ben orta okula falan giderken çocukları severdim akrabalarımızın çocukları olsun, kendi kardeşim olsun, ama ben sf ile tanıştıktan sonra (liseden sonra) artık çocuklarla konuşurken geriliyorum. Ortam da başka insanlar varsa hele (misafirliklerde falan) bi de çocuk bana ilgi gösterdiğinde ben ona ilgi gösteremiyorum bide herkes bana bakıyo gibi geliyo,sonra ben herkesin düşüncelerini okuyorum; 'bu adamda robot gibi hiç çocuğa öyle mi davranılır', ' lan konuşsana çocukla' gibi düşünceler. yani olay tam bi sf krizine dönüyo ve ben kızarıp terliyorum.ztn kızarıp terlemeye başladın mı da tamamiyle bitiyosun
ben mecbur kalmadıkça misafirliğe gitmem hem bu neden de dolayı hemde başka nedenle var tabi sfli olarak
bende bu durum tek bende var olduğunu sanıyodum demekki bende yanlız deilmişim.
Evet arkadaşım aynı durumdayız bende eskiden böyle değildim hergün misafir gelsin isterdim ama artık bütün misafirliklerden kaçıyorum.. ailem çok kızıyo buna herkes giderken ben evde yalnız kalıyorum.. bize ziyarete geldikleri zamanda odama kapanıyorum.. bu yüzden akrabalarla aram çok kötü bana hep hasta gözüyle bakıyolar.. konuşmaları duyuyorum 'hep nerde yine odasında mı hiç yanımıza gelmiyo' diye.. sfnin el atmadığı yer yok anlayacağınız...
sigmund yazdı:Yav ufak çocuk sevememekle sosyal fobinin ne alakası var ? Bu kadar da abartmayın yav. Valla karşımda şirin bir bebek varsa hiç dayanamam yanağını hafiften sıkarım Hatta geçenlerde okulda velinin kucağındaki bebeğin eline dokundum işaret parmağımı minicik elleriyle sıkmaya başladı ve gözlerime bakrken de gülümsüyordu O kadar sevimliydi ki anlatamam...
Arkadaşım insanın kendini ifade edememesi sosyal fobinin bi özelliği değilmi? Bizde seviyoruz çocukları tabi ama bu sevgimizi gösteremiyoruz onlara yoksa sevmediğimizden değil.. Arkadaşın dediği gibi bazı etkiler kişiden kişiye değişebiliyo sende bu etkisi yokmuş demekki kendi adına sevinebilirsin...
Ben de yaşadım daha önce bunu. Sf yi ağır seviyede geçirmeye çalışırken =) sadece gülümseyebiliyordum . . Çözüm önerisi olarak şunu önerebilirim. Sevmek istediğin çocukla yalnız kalmaya çalış. Bi odaya gir, sev sev sevvvvvv ... Sonrası gelecektir diye düşünüyorum xD
kurtuluskolay yazdı:Ben de yaşadım daha önce bunu. Sf yi ağır seviyede geçirmeye çalışırken =) sadece gülümseyebiliyordum . . Çözüm önerisi olarak şunu önerebilirim. Sevmek istediğin çocukla yalnız kalmaya çalış. Bi odaya gir, sev sev sevvvvvv ... Sonrası gelecektir diye düşünüyorum xD
Önerin için teşekkürler ama benim sorunum başkalarının yanında sevememek değilki.. yalnızkende bişey değişmeyecek onu istediğim gibi sevemeyeceğim.. sadece kimseye rezil olmam..
maalesef aynı. Sorun çocuk falan değil, her durumda olduğu gibi başka insanların olduğu ortamda rahat, doğal hareket edememek bence. Patlatıcam bu beyni o olacak sonunda.
Bir toplulukta tüm gözler üzerimdeyken, pek tanımadığım misafirlerin küçük çocuklarını sevmek bana da çok zor ve heyecanlandırıcı geliyor. Heh-heh-heh deyip gülümseyip bırakıveriyorum çocuğu. Ama yalnızken veya yanında sıkılmadığım insanlar varken daha rahat severim.
aynı sorun bendede var, içimden geliyor sevmek ama etrafımda başka insanlar olduğu için rahat davranıp sevemiyorum..sadece gülümsemekle yetiniyorum bu yüzden soğuk biri olarak algılanıyorum bu beni üzüyor
Ben de gidip küçük bir çocuğa agucuk gugucuk yapmam.Ancak sanırım sf yüzünden içimdeki çocuk hala buyuyemediginden onlarla oyun kurabiliyorum.Bir süre sonunda beni sevmeye başlıyorlar.Sanırım onlarla büyüklerden daha çok anlasiyorum
Aynen ya...
Cocuklari sevmedigimden degil ama biraz tuhafima gidiyor bu durum. Pek becerimiyorum sanki. Ama aslinda illa sacma salak cümleler kurmaya gerek yok. Gülümseyip cocugun basini oksamakta bir sevgi gösterisidir.
O degilde biz hangi ara büyüdükte cocuk sevecek yasa geldik. Ulan daha dün biz cocuktuk. Vay be...
Bende sevemiyorum ama etraftaki insanlar yüzünden.çocuğu severken neler diyor nasıl seviyor diyecekler diye..bununda nedeni ; ben daha 12-13 yaşlarımdayken bebek kuzenimi seviyordum, küçük diye sorular sorardım ona babamda herkesin içinde cocuğa öyle sorular sorulurmu diye azarlamıştı beni, o gün bu gündür böyleyim..
Benim de bebeklerle ve çocuklarla pek aram yok, hatta gürültü yaptıklarında çok tahammül edemiyorum. Ama bence tamamen kişilik meselesi, illa diğer insanları taklit etmeye gerek yok, ne diye bu kadar kasıyorsunuz anlamıyorum.