Sosyal fobim yüzünden yıllardır bir işte çalışamadım.Ayrıca yüksekokulumu yarıda bıraktığımdan herhangi bir meslek sahibi de olamadım.Bunlar benim için kabullenmesi güç gerçekler.Neyse ki yaklaşık son 2 yıldır sosyal fobimden büyük ölçüde kurtuldum ama yine de bir işyerinde çalışma düşüncesi beni korkutmaya fazlasıyla yetiyor.Tanımadığım/yeni tanıdığım,insan ruhundan anlamayan otorite konumundaki kişilerin önünde hata yapma ve bunun sonucu azarlanma,v.s türü davranışlar yaşayabileceğim korkusu çalışmamı çok güçleştiriyor,neredeyse olanaksızlaştırıyor.Ne yaparsam yapayım bu korkuyu üzerimden atamıyorum.Bunun sosyal fobimin bir kalıntısı mı yoksa özellikle psikolojik sorunları/korkuları olan hemen herkesin yaşayabileceği bir ruh durumu mu olduğunu merak ediyorum.Özellikle çalışan arkadaşlara soruyorum.Bu korkuyu siz de yaşıyor musunuz?Yaşıyorsanız başetmek için neler yapıyorsunuız?Çalış(a)mayan arkadaşlara da sorum şu:Sizler de benim yaşadığım türden korkular yüzünden mi çalış(a)mıyorsunuz?Bu korkunuzu yenmek için herhangi bir çaba gösteriyor musunuz?Bu konudaki yanıtlarınızı sabırsızlıkla bekliyorum.Şimdiden teşekkürler!...
Emrah
Çalışan ve çalış(a)mayan arkadaşlara sorular!
Ben de bir çalışmak isteyip de çalışamayan olarak sorunu cevaplayayım,beni de birşeyler korkutuyor ama bu korkunun kaynağını bulamadım.Otorite mi?Ortam mı?Yoksa kendime uygun meslek bulamamış olmamdan dolayı kendime kıyamamam mı?Yoksa hepsi mi?Yoksa hiç biri değil de tembelin teki miyim?inan bu içinden çıkmadığım bir durum.Ve bu durumdan Çok çok rahatsızım...Beynimin bir bölümü bu gibi sorularla meşgul sürekli.Neden diğer insanlar gibi çalışamıyorum bilmiyorum.Mülakatlarda fazla sessiz bulunduğumdan işe alınmadım,belki çalışmak çok içimden gelmediği için sessiz kaldım,belki de sessiz ve içine kapanık olmam nedeniyle çalışmak istemiyorum.Belki çok isteseydim,bunu da aşabilirdim.7 ay kaadr bir yerde staj yapmıştım,orada insanlara iletişimim çok azdı,çok sessiz kaldım ve üstelik yaptığım işi de sevmedim.İlerleme olanağı bulamadığım ve patrona gıcık olduğum için işten çıktım:)bütün bulnar bahane miydi?Yoksa gerçekten elinden iş gelmeyen biri miyim?Aslında yardıma ihtiyacım var,hem de çok.
Kelimeler yetse...
http://www.kuresel-isinma.org/
http://www.kuresel-isinma.org/
-
Lonely heart
Merhaba Kardelen,
Öncelikle okuduğunuz ve yanıtlama inceliği gösterdiğiniz için teşekkürler.Sizi çok iyi anlıyorum.Bunun mantıklı,tutarlı bir açıklaması yok sanırım.Olağan yaşamda rahatlıkla iletişimde bulunduğum birini bile üstüm/patronum olarak düşünemiyorum.O zaman o kişi gözümde farklılaşıyor,sanki o kişiyi yüceltiyormuşum gibi bir durum söz konusu oluyor.Aslında eksik anlatıyorum.Bu sadece otorite konumundaki kişilerle sınırlandırılamayacak bir durum.Evet,tamam patron konumundaki kişiler önünde yanlış yapma korkusu bildiğim şeyleri bile -ki iş anlamında fazla birşey bildiğimi söyleyeyemem- doğru dürüst,hakkıyla yapmamı engelliyor ama bu iş arkadaşlarımla olan ilişklerimin de dört dörtlük olduğunu göstermiyor.Onlarla da kısmen de olsa bir sorun yaşıyorum ama doğal olarak onlar benimle iş anlamında aynı/yakın konumda olduklarından onlardan patron konumundakilerden çekindiğim kadar çekinmiyorum.Bilemiyorum bu belki de belli bir işte uzman olmamamdan kaynaklanıyor.Örneğin herhangi bir işte yetkin olsam/olsaydım(öğretmen,avukat,muhasebeci,v.s)üst konumdaki kişiler de beni yaptığım işe göre değerlendireceklerinden onlardan fazla bir eleştiri gelmesi söz konusu olmayabilirdi eğer yaptığım işi layıkıyla yaparsam.Beni salt işimle değerlendireceklerinden(doğrusu da bu)işimi iyi yaptığım için eleştirecek fazla birşey bulamayacaklardı ve bu da benim onlardan korkmam için ortada bir neden kalmaması anlamına gelirdi.Oysa herhangi bir işte yetkin olmadığım için eleştirilme olasılığım da yükselmekte ve bu da korku katsayımı artırmakta.Kısacası içinden çıkılması çok güç bir durum gibi gözüküyor.Tam bir ikilem bu.Ne yapılması gerektiğini gerçekten bilmiyorum.Tanrı benzer durumda olanlara yardım etsin demekten başka elimden birşey gelmiyor şu anda!....
Öncelikle okuduğunuz ve yanıtlama inceliği gösterdiğiniz için teşekkürler.Sizi çok iyi anlıyorum.Bunun mantıklı,tutarlı bir açıklaması yok sanırım.Olağan yaşamda rahatlıkla iletişimde bulunduğum birini bile üstüm/patronum olarak düşünemiyorum.O zaman o kişi gözümde farklılaşıyor,sanki o kişiyi yüceltiyormuşum gibi bir durum söz konusu oluyor.Aslında eksik anlatıyorum.Bu sadece otorite konumundaki kişilerle sınırlandırılamayacak bir durum.Evet,tamam patron konumundaki kişiler önünde yanlış yapma korkusu bildiğim şeyleri bile -ki iş anlamında fazla birşey bildiğimi söyleyeyemem- doğru dürüst,hakkıyla yapmamı engelliyor ama bu iş arkadaşlarımla olan ilişklerimin de dört dörtlük olduğunu göstermiyor.Onlarla da kısmen de olsa bir sorun yaşıyorum ama doğal olarak onlar benimle iş anlamında aynı/yakın konumda olduklarından onlardan patron konumundakilerden çekindiğim kadar çekinmiyorum.Bilemiyorum bu belki de belli bir işte uzman olmamamdan kaynaklanıyor.Örneğin herhangi bir işte yetkin olsam/olsaydım(öğretmen,avukat,muhasebeci,v.s)üst konumdaki kişiler de beni yaptığım işe göre değerlendireceklerinden onlardan fazla bir eleştiri gelmesi söz konusu olmayabilirdi eğer yaptığım işi layıkıyla yaparsam.Beni salt işimle değerlendireceklerinden(doğrusu da bu)işimi iyi yaptığım için eleştirecek fazla birşey bulamayacaklardı ve bu da benim onlardan korkmam için ortada bir neden kalmaması anlamına gelirdi.Oysa herhangi bir işte yetkin olmadığım için eleştirilme olasılığım da yükselmekte ve bu da korku katsayımı artırmakta.Kısacası içinden çıkılması çok güç bir durum gibi gözüküyor.Tam bir ikilem bu.Ne yapılması gerektiğini gerçekten bilmiyorum.Tanrı benzer durumda olanlara yardım etsin demekten başka elimden birşey gelmiyor şu anda!....
-
amphetamin
Merhaba Lonely_heart
5 seneden uzun bir zamandır tedavi görüyorum ve antipsikotik ilaçlar kullanıyorum Önünde ciddi engelleri olduğu halde çalışan biriyim Çaba gösterdikten sonra zor değil 4 yıllık Üniversite eğitimim boyunca tedavi gördüm yine de ara vermeden bitirdim Meslek hayatımın ilk yıllarında çok zorluk yaşadım İşime konsantre olma ve çalışanlarla uyum konusunda çok sıkıntı çektim Fakat bir süre sonra bazı şeyler kendiliğinden düzelmeye başladı
Şizofreni gibi bir hastalıkla pençeleştiğim halde bunları başardım Şimdi geçmişe dönüp baktığımda zaten yapmam gerekeni yaptım diyorum Ailemden miras kalmadı Piyangodan büyük ikramiyem de yok Kendimi kurtarmak için böyle yapmak zorundaydım ve şimdi iyiki de yapmışım diyorum Bunlar kendi yaşam mücadelem adına sarfettiğim sözler Herhangi kişisel bir eleştiri olarak anlaşılmasın lütfen
Sizlere diyebileceğim şu ki işin içinde olmadan birşeylerin düzelmesini beklerseniz gelişme kaydetmeniz çok zor Çünkü bazı şeyler kendiliğinden olmuyor Bu çalışma sürecinin içine girmek lazım Bir şekilde başlamak lazım yani Mesleğe ilk girdiğim günlere kıyasla epey ilerleme kaydettim ve bunu kesintisiz bir şekilde işime devam etmeye borçluyum
O yüzden bir an önce çalışma hayatına atılın ve korkularınızın üzerine gidin derim Bu işin başka yolu yok malesef
Bir Şizofrenden alıntıdır
5 seneden uzun bir zamandır tedavi görüyorum ve antipsikotik ilaçlar kullanıyorum Önünde ciddi engelleri olduğu halde çalışan biriyim Çaba gösterdikten sonra zor değil 4 yıllık Üniversite eğitimim boyunca tedavi gördüm yine de ara vermeden bitirdim Meslek hayatımın ilk yıllarında çok zorluk yaşadım İşime konsantre olma ve çalışanlarla uyum konusunda çok sıkıntı çektim Fakat bir süre sonra bazı şeyler kendiliğinden düzelmeye başladı
Şizofreni gibi bir hastalıkla pençeleştiğim halde bunları başardım Şimdi geçmişe dönüp baktığımda zaten yapmam gerekeni yaptım diyorum Ailemden miras kalmadı Piyangodan büyük ikramiyem de yok Kendimi kurtarmak için böyle yapmak zorundaydım ve şimdi iyiki de yapmışım diyorum Bunlar kendi yaşam mücadelem adına sarfettiğim sözler Herhangi kişisel bir eleştiri olarak anlaşılmasın lütfen
Sizlere diyebileceğim şu ki işin içinde olmadan birşeylerin düzelmesini beklerseniz gelişme kaydetmeniz çok zor Çünkü bazı şeyler kendiliğinden olmuyor Bu çalışma sürecinin içine girmek lazım Bir şekilde başlamak lazım yani Mesleğe ilk girdiğim günlere kıyasla epey ilerleme kaydettim ve bunu kesintisiz bir şekilde işime devam etmeye borçluyum
O yüzden bir an önce çalışma hayatına atılın ve korkularınızın üzerine gidin derim Bu işin başka yolu yok malesef
Bir Şizofrenden alıntıdır
Ben de aynı durumları yaşıyorum ve forumda dahi benim gibi birilerinin olmadığını düşünmeye başlamıştım.Bu başlığı görünce çok şaşırdım o yüzden.Ben bi de artık insanların"niye çalışmıyosun,böyle kurs kurs nereye kadar vs."demelerinden de çok sıkıldım ve yoruldum.Kendimi çoğu kez işe yaramaz hissediyorum.Zamanımı ve ömrümü boşuna geçirdiğim için hayıflanıyorum.Herkes bişeyler başarıp bişeyler olurken ben hep yerimde sayıp bi de yılları sayıyorum.Çok da hızlı ve tekdüze geçiyolar:(Yani kardelen senle o kadar aynı şeyleri yaşıyoruz ki yeniden yazıp da kelime israfı yapmaya gerek yok.Benim de tek tecrübem üniversitedeki stajım.Ben de sanırım büyük bir kurumda çalışmanın zorluğunu da sfyle birlikte yaşadım.İlk deneyim için zor bir kurumdu.Bir daha da cesaret edemedim.Zaten staj dönemimde kendimi çok zorlamakdan,kasmakdan sonunda hasta düştüm.Bedensel olarak da.Çünkü sabah kahvaltı edemiyodum heyecandan midem falan bulanıyodu ama bu zamanla da geçmedi.Biraz hafifler gibi oldu sadece.Yemekhaneye tek başıma gidip lokmaları zorla yutup tekrar işin başına dönüyodum.Yanlış yapma korkusuyla bir sürü hata yapıyodum yada bana öyle geliyodu büyütüyodum ve kendimi affedemiyodum çünkü.kardelen yazdı:Ben de bir çalışmak isteyip de çalışamayan olarak sorunu cevaplayayım,beni de birşeyler korkutuyor ama bu korkunun kaynağını bulamadım.Otorite mi?Ortam mı?Yoksa kendime uygun meslek bulamamış olmamdan dolayı kendime kıyamamam mı?Yoksa hepsi mi?Yoksa hiç biri değil de tembelin teki miyim?inan bu içinden çıkmadığım bir durum.Ve bu durumdan Çok çok rahatsızım...Beynimin bir bölümü bu gibi sorularla meşgul sürekli.Neden diğer insanlar gibi çalışamıyorum bilmiyorum.Mülakatlarda fazla sessiz bulunduğumdan işe alınmadım,belki çalışmak çok içimden gelmediği için sessiz kaldım,belki de sessiz ve içine kapanık olmam nedeniyle çalışmak istemiyorum.Belki çok isteseydim,bunu da aşabilirdim.7 ay kaadr bir yerde staj yapmıştım,orada insanlara iletişimim çok azdı,çok sessiz kaldım ve üstelik yaptığım işi de sevmedim.İlerleme olanağı bulamadığım ve patrona gıcık olduğum için işten çıktım:)bütün bulnar bahane miydi?Yoksa gerçekten elinden iş gelmeyen biri miyim?Aslında yardıma ihtiyacım var,hem de çok.
Şimdi aynı şeyleri yaşamakdan korkuyorum yeniden Bi adım atamıyorum bu yüzden ve yıllarım böyle boş boş geçiyo.Okuduğum yıllaramı yanayım yoksa geçen boş zamanıma mı bilmiyorum.Alllah hepimizin yardımcı olsun gerçekten.Zor...Suya yazı yazmak gibi birşey zaman ve tutamazsın ömür bir nehir gibi akıp gider avuçlarından...
Naribeyza
Naribeyza
-
deagolbrandybuck
Arkadaslar senelerdir calisan birisi olarak sunu soyleyeyim... Cogu calisanlar isyerinde hic problem yasamiyorlar zannetmeyin... Hatta psikolojileri cogunun cok bozuluyor... Egosunu tatmin etmek isteyen mudurler, 3 kurusun hesabini yapan isverenler, gerizekali hicbir is yapmayan mudurler, yalaka isciler, aptal aptal istekler, sosyal aktiviteler icin zaman bulamamak, psikolojik baski bunlarin hepside var. Is hayati mucadele etmeyi gerektirir.. Asla yilmayin... Sizin hissettiginiz korkuyu her ise baslayan her calisan hissediyor. Sizde bir gariplik yok... Onlarin tek farki onlar korkularinin uzerine gidiyorlar... Yenilgiyi asla kabul etmeyin... Korkularinizla yuzlesin.. Mucadele edin... Emin olun basaricaksiniz... Pes etmek yok...
ben yıllardır çalışıyorum daha doğrusu çalışmaya çalışıyorum..şu an iş arıyorum..ve yılmadan aramaya devam ediyorum..sosyal fobime ek olarakta yaş sorunum olduğu halde..çalışmak eğer bide doğru ve güzel ortam olursa bu illeti biraz unutmamıza neden olur..ama çalışmayıp sadece bilgisayar başında yanlızlığa boyun eğersek kesinlikle kendimize olumsuz anlamda dahada katkılar sağlarız..en azından iş aramayı düşünmek ve bunu uygulamak ta bir çalışmadır..herkes zaten her işi yapamaz..bu bize özgü bir şey değil.ve en önemlisi en faal bir insanın bile bir iş ortamına alışması 2 hafta alır ..sadece biz değil..
THATS ALL...
arkadaşlar ne kadar zor gelse de paniğe kapılsanız hiç dayanamayacağınızı düşünseniz de bir iş bulun ve çalışın...
ben 20 yıldır çalışıyorum ve inanın bu yirmi yılımın her günü " bu günde geçecek " diyerek bir şekilde ama iyi ama kötü bitti,,, hala işe ilk başladığım günkü gibi korku doluyum hala çalan bir telefon beni ürpetmeye yetiyor hala bir üst kademenin yanına giderken telaşlanıyor ve aklımdan olmadık senaryolar üretiyor en kötü başıma gelecek şeyi düşünüyorum, bu yirmi yıldan beri böyle sürüp gidiyor,
dışarıya tabi bir şey sızdırmamaya bakıyorum dengeli soğukkanlı bir görüntü veriyorum, hem ilerliyen yaş hem görevde asık suratın ve fazla konuşmamanın olağan bir davranış biçimi olması ( ciddi bir devlet dairesi ) yükümü hafifletiyor, ayrıca yapacaklarınızın kanunlarla ve yönetmeliklerle belirlenmesi size yapacağınız bir insiyatifin bırakılmaması ve en önemlisi işten kovulma stresinin yaşanmayışı maaşınızın her hal-u kar da garanti oluşu sf açısından devlet dairelerini soluk alınır bir hale getiriyor, sanırım başka bir yerde bu korku ve tedirginlikle çalışamazdım,
örneğin memuriyete başlamadan bir şirkette çalışıyordum muhasebe bölümünde...adamlar benden açık senet almışlardı güven açısından, o işten çıkana kadar neler çektim ne kötü senaryolar yazdım anlatamam size, hayatımın en zor günleriydi.
işim benim için bir tedavi merkezi gibi, insanlarla konuşmaya, telefon etmeye kendimi ifadeye zorunluyum istemesem de bunları yapmam gerekiyor ve bunları başardıkça kendimi daha iyi hissediyorum, bir amirin yanından elimden dosya ile dönerken ( otorite korkusu ) kendimi zafer kazanmış gibi görüyorum.
hafta sonları tatiller bayramlar vs vs. evde kaldığımda kendimi daha kötü hamlamış, uyuşmuş , bir yosun gibi cansız ve çürümüş duyumsuyorum ama iş zamanı geldiğinde sabah 07 de kendimi sabaha bıraktığımda bu duygulardan eser bile kalmıyor..
ben 20 yıldır çalışıyorum ve inanın bu yirmi yılımın her günü " bu günde geçecek " diyerek bir şekilde ama iyi ama kötü bitti,,, hala işe ilk başladığım günkü gibi korku doluyum hala çalan bir telefon beni ürpetmeye yetiyor hala bir üst kademenin yanına giderken telaşlanıyor ve aklımdan olmadık senaryolar üretiyor en kötü başıma gelecek şeyi düşünüyorum, bu yirmi yıldan beri böyle sürüp gidiyor,
dışarıya tabi bir şey sızdırmamaya bakıyorum dengeli soğukkanlı bir görüntü veriyorum, hem ilerliyen yaş hem görevde asık suratın ve fazla konuşmamanın olağan bir davranış biçimi olması ( ciddi bir devlet dairesi ) yükümü hafifletiyor, ayrıca yapacaklarınızın kanunlarla ve yönetmeliklerle belirlenmesi size yapacağınız bir insiyatifin bırakılmaması ve en önemlisi işten kovulma stresinin yaşanmayışı maaşınızın her hal-u kar da garanti oluşu sf açısından devlet dairelerini soluk alınır bir hale getiriyor, sanırım başka bir yerde bu korku ve tedirginlikle çalışamazdım,
örneğin memuriyete başlamadan bir şirkette çalışıyordum muhasebe bölümünde...adamlar benden açık senet almışlardı güven açısından, o işten çıkana kadar neler çektim ne kötü senaryolar yazdım anlatamam size, hayatımın en zor günleriydi.
işim benim için bir tedavi merkezi gibi, insanlarla konuşmaya, telefon etmeye kendimi ifadeye zorunluyum istemesem de bunları yapmam gerekiyor ve bunları başardıkça kendimi daha iyi hissediyorum, bir amirin yanından elimden dosya ile dönerken ( otorite korkusu ) kendimi zafer kazanmış gibi görüyorum.
hafta sonları tatiller bayramlar vs vs. evde kaldığımda kendimi daha kötü hamlamış, uyuşmuş , bir yosun gibi cansız ve çürümüş duyumsuyorum ama iş zamanı geldiğinde sabah 07 de kendimi sabaha bıraktığımda bu duygulardan eser bile kalmıyor..
Evet benim iradem, sende bütün mezarların yıkıcısını görüyorum ve selamlıyorum seni ! Mezarlar nerdeyse, dirilişler de yalnız ordadır.
F.Nietzsche
F.Nietzsche
-
aurelia
deagolbrandybuck yazdı:Arkadaslar senelerdir calisan birisi olarak sunu soyleyeyim... Cogu calisanlar isyerinde hic problem yasamiyorlar zannetmeyin... Hatta psikolojileri cogunun cok bozuluyor... Egosunu tatmin etmek isteyen mudurler, 3 kurusun hesabini yapan isverenler, gerizekali hicbir is yapmayan mudurler, yalaka isciler, aptal aptal istekler, sosyal aktiviteler icin zaman bulamamak, psikolojik baski bunlarin hepside var. Is hayati mucadele etmeyi gerektirir.. Asla yilmayin... Sizin hissettiginiz korkuyu her ise baslayan her calisan hissediyor. Sizde bir gariplik yok... Onlarin tek farki onlar korkularinin uzerine gidiyorlar... Yenilgiyi asla kabul etmeyin... Korkularinizla yuzlesin.. Mucadele edin... Emin olun basaricaksiniz... Pes etmek yok...
Sana katılıyorum ayrıca Amiel'in bahsettiği korkuların da aynısını yaşadım. Neticede bir şey olmadı. Giderek tecrübe kazanıyor, olaylara karşı daha güçlü oluyorsunuz. Sonunda özgüveniniz de artıyor. Pes etmeyin.