Sosyal Fobik Endişe Esnasında Neden Kitlenir...?

[istanb_lue]

OKudugum Bir Yazıyı Paylaşıyorum..
Bir sosyal fobiğe “konuşmak mı daha zor, yoksa dinlemek mi?” diye sorsanız genellikle alacağınız cevap “her ikisi de” olacaktır. sosyal fobikler konuşmacı konumundaysalar kusur yapma kaygısını duyarlar, dinleyici konumundaysalar da “ya, bana bir şey sorulursa?” diye devamlı heyecanlanarak beklerler. bir başkasının gözünün içerisine bakarak dinlemek de konuşmak kadar mühimdir.
sosyal fobik endişe esnasında neden kilitlenir ?
bir diyaloğun etkili ve verimli olması için dinleyen ve anlatanın tam bir etkileşim içerisinde olması gerekmektedir. şayet dinleyen kişi heyecanını, kaygısını kontrol etmek için apayrı bir noktaya kilitlenmişse diğer olayları gözden kaçırabilir. ancak heyecanını kontrol altına alabilirse olayları gözden kaçırmaz. bu, endişe nedeniyle yaşanan dikkat dağınıklığı ve konsantrasyon sağlayamama halidir.

aynı zamanda korkuyu yok etmeye çalışmak ve karşıdaki kişi ya da kişilere fark ettirmemek adına sarf edilen inanılmaz bir çabadır. konuşmak zaten kolay değildir, kaldı ki dinlemek de sonunda bir biçimde konuşmayı gerektirecektir. o halde, bir sosyal fobiğin aklından geçen, ideal kelimelerle yanlış anlaşılmaya ve eleştiriye mahal bırakmayacak biçimde bir konuşma yapabilmektir. zaten içerisinde bulunduğu durumdan mustarip olan kişi konuşma yapacağı endişesiyle daha da çok kaygılanır, doğal olarak dikkatini toplayamaz, unutur ve kusur yapar.

bu tür bir basınç altında beynimizin nasıl işlediğini şöyle anlatabiliriz: stres halinde sinapslarımızın normal işleyişi bozulur. stres hormonları dediğimiz adrenalin ve noradrenalin oranı yükselir. bu nedenle bir hücreye ulaşan uyarılar bir diğerine geçemez.

işte bu an, bizim hatırlayamadığımız andır, düşüncelerimiz bloke olur. bu kapanma yalnızca yüz yüze konuşma anında gerçekleşmez. vakit zaman bir kişinin sesi duyulduğunda da görülebilir. dolayısıyla bazı sosyal fobikler için telefonla konuşmak da zorlayıcıdır. sanki nefes alıp verirken zorlanır gibi bir halde olan, heyecanlı ve titreyen bir sesle konuşan kişi kendi sesini duydukça daha çok kaygılanır. bu durumu karşıdaki kişiye aksettirmeme çabası endişe düzeyini daha da yükseltir. ses titremesine çoğu vakit el titremesi de eşlik eder.

dinleme ve konuşmanın yanı sıra bazı kişilerin yazı yazarken de elleri titrer ya da terler. bu da olabildiğince rahatsız edici bir durumdur. şayet bu rahatsızlığı yaşayan kişi iş yerinde sorumlu konumdaysa ve sıkça imza atması gerekiyorsa daha da çok zorlanabilir. elleri titrediği için imzası her keresinde bir başka olur. böyle bir şikayetle gelen bir hastam vardı.

“öyle kötü ki hiç tıpkı imzayı atamıyorum. o yüzden kendi imzamın yerine çok basit bir çizgi kullanıyorum ve başkaları fark edecek diye daha da geriliyorum. bankaya da birkaç imza örneği verdim çünkü bankadakiler imzamı kontrol ettiklerinde imzamın sahte olduğunu düşünüyorlardı” diye kaygısını ve yaşadıklarını özetlemişti. bilhassa bazı sorumlulukları olan kişiler için zor bir durum bu.

bu stil şikayetlerin üstesinden gelebilmek için altında yatan nedenlere bakmak gerekmektedir. nedenler psikoterapi seansları içerisinde açığa çıkar. nedenlerin ortaya çıkması ve kişilerin durumu kabul etmesi çözüm için atılmış büyük bir adımdır.

bazı insanlar da başkalarının önünde yemek yemeleri ya da bir şeyler içmeleri gerektiğinde kaygılanırlar.

pek çok kişi elleri titrediği için bir yere gittiğinde çay, kahve hatta su bile içmekte güçlük çeker. hiçbir şey içmemek bir noktaya kadar çözüm olarak görülebilir, insan daha sonra kendi başına kaldığında sıvı gereksinimini karşılayabilir. ancak bu durum devamlı olduğunda görüşülen kişilerin de dikkatini çeker ve “neden hiçbir şey içmiyorsun?” diye sorarlar. bu kez insan daima soruyu savuşturmaya çalışır ve sonunda bu soruya muhatap olmamak adına oraya gitmemek için elinden geleni yapar.

bazı insanlar da belirli özelliklerini, korkularını saklamak uğruna etraflarına fazla bir şey hissettirmeden evlerini daha yaşanılır hale getirirler. amaçları dışarı çıkıp gerginlik yaşamak zorunda kalmadan hayatlarını sürdürebilmektir. bu hedefle evlerde kurulan büyük ekran televizyonlarla, ses düzenleri ile tam bir sinema şölenini havası yaratılır. madalyonun bir yüzünde bu şölen havası, diğer yüzünde ise “acaba bu, bir şölen mi yoksa toplumdan ve insanlardan uzaklaşmak için başvurulan bir çare mi?” sorusu vardır.

elbette ki teknoloji ideal biçimlerde kullanıldığında harika imkanlar ve ilerleme fırsatları sunan bir olgudur.

bu bağlamda ileri teknolojinin nimetlerinden yararlanan herkesi toplumdan uzaklaşmayı seçen insanlar olarak görmek doğru değildir. ancak şayet kişide sosyal fobi özellikleri varsa ve bu seçim kişinin daha da asosyalleşmesine yol açıyorsa bunu negatif bir etken olarak kabul etmek gerekmektedir. teknoloji bağımlılığı sosyal fobikler için olduğu kadar depresyondaki kişiler için de negatif bir seçim halini alabilir. burada şunu vurgulamak istiyoruz:

yenilikleri takip ederken insan ilişkilerinden kaçınır hale gelmek, kendini kısıtlamak çözüm değil çözümsüzlük getirir.

bakış açıları ve beklentiler kişiden kişiye değişir ve insanların seçimleri şahsi farklılıklara göre belirlenir. fakat bu seçimler her vakit sağlıklı olmayabilir. bazı sosyal fobikler heyecanlarını bastırmak amacıyla alkol ya da madde kullanımına veya bazı ilaçlara (yeşil reçete ile satılan, esasında yalnızca hekim gözetiminde alınması gereken ilaçlara) meyledebilirler. stres karşısında alkol ve sigaraya yönelmeyi öğrenmiş bir insan daima kolay olan bu yolu seçecek, bir de bağımlılık geni taşıyorsa basitçe tutsak hale gelecektir.

bu tür maddeler maalesef ki başlangıçta bir parça rahatlık verseler de daha sonra bu rahatlatma özelliğini yitirirler. bu taktirde kişi daima daha fazlasını ister ve bağımlı hale gelir.

yani yağmurdan kaçarken doluya tutulur. nihayet dolu taneleri öylesine ağırlaşır ki kullanıcının ilişkilerinin çatırdamasına ve sevdiklerini kaybetmesine kadar gider..

[fobikali]

güzel yazı yorum gelmemesi şaşırtıcı

Yukarıdaki yazı bağlamında 1-2 laf edeyim.

SF hastalık ama o kadar öznel durur ki anlamazsınız,acaba böyle bir hastalık olduğunu öğrenene kadar sonra şüphe edip çare arayana kadar neler oldu bizlere?

Geri dönüp baktığımda "Aaa bak vakti zamanında şöyle bir olay oldu ben de böyle yapmıştım.O zaman varmış SF denilen melet ben farkında değilmişim.." dediğim oluyor.Bir yönden iyi hastalıkta görülen semptomları daha net anlıyorum.Ama bir yandan da herşeyi Sfye bağlamak daha da derinleştiriyor.

sf ile mücadelede düşünme tarzını değiştirmek gerekiyor bu da kısa zamanda olacağı pek muhtemel değildir.

[birkedigördümsanki]

hmmm bende tek bir yere çok odaklanıyorum.film izlerken kimseyi duymuyorum ya da telefonda konuşurken yanımda biri bana birşey söyledi mi anlamıyorum.aslında çok başarılı olur sfliler çünkü çok odaklanıyorlar aşırı.

[istanb_lue]

Bende neden yorum gelmiyor diyordum uzun yazılar sıkıcı olabiliyor : )

[birkedigördümsanki]

bence forumda konu açan herkese cevap yazılmalı.

[serhadkulu]

güzel yazı.. düşünceyi kontrol edebilsek... herşeyi ayrıntısıyla düşünüyoruz şu şöyle düşünürse nolur böyle derse nolur vs

[herşeygüzelolacak]

sosayal fobik endişe esnasında, geçmişte vuku bulup bilinçaltına yerleşen kötü hadiselerin tekrar meydana gelmesi anksiyetesiyle kilitlenebilir ya da kendine ket vurabilir.arı kovanına çomak sokar gibi bilinçaltına inip bu anksiyetelerin kaynağını, kökleriyle beraber çıkarıp atmak gerek.

[IRMAK_]

BU KİTLENME BENDEDE OLUYODU,ŞİMDİ İYİ TABİİ KİMYASALLARIN ETKİSİ İLE