Kaybedecek bir şeyi olmayanlardan korkun derler. Korkmalı mı acaba? Yoksa bir şeylerin kazanılabileceği mi öğretilmeli onlara. Kaybedecek bir şeyi olmayan insanlar, daha fütursuz, daha ukala, daha cesaretli ve daha öz güvenli olurlar. Yaşamın sillesini okkalı yemişlerdir. Anlaşılamamışlardır. Kendilerini ifade etmeye çalışırken de önyargıları kıramayıp, daha fazla ifade çabasına düşmüşler, ifade çabası içindeyken de anlayabilme ve kabullenme yeteneklerini de kaybetmişlerdir. Onlar düşerken ve kaybederken yalnızdırlar ve
düşenin dostu olmaz. Güvensizdirler, çünkü bir şeyleri kaybederken dostlarını da kaybetmeye başlamışlardır. Bir de hayata başlarken kaybedenler vardır. Onların durumu daha da acıdır.
En acısı herkes gibi düşünemezler. Empati kuramazlar. Doğru ile yanlışı ayırt
edemezler. Bütün bu yetileri de kaybettikleri her şeyle beraber kaybolmuştur.Bu yüzden de aslında tehlikeli değil tehlikededirler. Bu tehlikeden onları çekip çıkarmak kime düşecek? Kaybedecek bir şeyi olmayanların ne kadar çok şeye ihtiyacı olduğunun farkında mıyız?
Kendilerini bir yere koyamazlar, konumlandıramazlar. Kaybetmişlerdir. Kaybetmelerinin en büyük nedeni de herkes gibi olamayışlarıdır. Sistem adamı değildirler. Kendi başlarına buyrukturlar. Sistem adamı olmayı denerler. Yeni bir hayatı, yeniden yapılanmayı denerler. Güvenemedikleri için başaramazlar. Kaybetme korkusu taşıdıkları için başaramazlar. Bir şeyler hep yarım kalır bu yüzden. Onlar için bu yarım kalmışlık da bir tür kayıptır. İnsani yönlerini yitirmeye başlarlar."Acıma acınacak hale gelirsin"'i en iyi onlar yaşamışlardır ve vahşileşmeleri, vicdan muhasebesi yapamamaları, katılıkları bu yüzdendir. İşte her kes bu yüzden kaybedecek hiç bir şeyi olmayanlardan korkar.Korkacaklarına kazandırmayı denemek hiç kimsenin işine gelmez. Kaybedecek hiç bir şeyi olmayanlar, kazanmak için her şeyi denediklerinden çok tecrübelidirler ve pek başa çıkılamazlar bu yüzden. Kimse de rahatını bozup uğraşmayı istemez. En yakınlarındakiler bile.
Aykırıdırlar kaybedecek bir şeyi olmayan insanlar. Bu yüzden korkuturlar. Herkes yakınında kendi gibi olanları ister.
Tüm imkanlar denenmiş, tüm kaynaklar kullanılmış bir sonuca varılamamıştır. Kaybedecek hiç bir şey kalmamıştır.Yaşanılmaya zorunlu olunan bir hayat dışında.Çaresizdirler, çünkü çare üretecek beyinleri de kalmamıştır nihayetinde.Bu tip insanların kollarına girip onlarla yürümek koca bir sorumluluk duygusunu da beraber getireceğinden, onları kaderleri ile baş başa bırakıp arkamızı dönüp gitmek daha kolay gelir bizlere. Yine egolarımız ağır basar. Zaten hayata dair pek çok sıkıntımız vardır."Bu adam olmaz!" deyiverip kaçarız kendi kabuklarımıza.