diyerek teselli buluyorum.Ben bir öğretmenim,yani çookk kötü bir durumdayım.Çünkü devamlı topluluk karşısında konuşma zorunluluğum var.Keşke başka bir işle meşgul olsaydım,belki bu savaşdan daha az yara alarak kurtulurdum.Topluluk karşısında konuşmaktan dolayı korku duymak,psikologlara göre dövüş ya da kaç dedikleri duruma benzetilirmiş.Zaten başka bir yol yok,ya adam gibi çıkıp konuşmak,ya da kaçmak.Kaçmayı düşünemem zaten.Korkaklar kaçar değil mi?Söylemesi kolay ama bu SF canavarıyla savaşmak,en azından onun da yaralanabileceği bir fırsattır,bizim için.Şunu farkettim,bir yerde konuşurken tek derdim,hata yapmamaya çalışmak,bunun için öylesine uğraşıyorum ki,o an ne söyleyeceğimi,zamanı,mekanı bile unutabiliyorum.Offf hepiniz bilirsiniz bunları,çarpıntı,kas gerginliği,baş ağrısı...Kendimize bile bile zarar veriyoruz.Ben ilaç kullanmadım hiç,aslında yeni farkettim böyle olduğumu ,önceleri kendimi heyecanlı biri olarak tanımlıyordum.Fakat durum ciddiymiş,buna mutlaka bir çare bulmak gerek.Bununla yaşamak ölümden beter bir şey.Çevremde bir çok insan biliyorum,statüleri yok,tip desen vasat(yanlış anlaşılmasın lütfen),kendilerine nasıl da güveniyorlar,ne kadar rahat bir şekilde kendilerini savunabiliyorlar anlatamam.Böyle kişilere çok özeniyor,ve onları takdir ediyorum.Oysa ben,bir çok kişiye göre fiziksel açıdan oldukça iyi bir durumdayım,üniversite mezunuyum,herkesin yapamadığı örneğin piyona çalmak,ud çalmak gibi yeteneklerim bile olmasına rağmen,kendimi her zaman başkalarının yanında küçük görüyorum.Bu kompleksin nedenini bir türlü bulamıyorum.Belki başkalarına çok fazla değer verdiğimden kaynaklanıyor olabilir.Galiba en iyi çözüm dövüşmek,en zoru da bu.Ve en kısa zamanda terapiye başvurmak,ilaçla sürekli bir çözüm bulunacağına inanmıyorum ben.Terapiyle bunu yenen arkadaşlar var mıdır acaba.En azından biraz umudumuz olur gelecekle ilgili.Sevgiler