Sunum yapmamla ilgili bir anım

[KorayErdem]

Merhaba arkadaşlar .Size önce kendimden bahsedeyim.Ben İzmir'de mühendislik öğrencisiyim.Sosyalfobi olmamın yanında çok büyük bir sorunum var; heyecanlıysam çok kötü ,kendimden utanmama sebep olacak derecede kötü konuşuyorum. İnsanların arasında ses tonum inceliyor,hızlı ve anlaşılır konuşamıyorum.Neyse konuya gelelim.Aldığım seçmeli derslerden birinde hoca öyle birşey dedi ki kalp krizi geçirmeme ramak kalmıştı.Herkes bir konu seçecek ve konusunu 10 dakika 50 kişinin önünde anlatacak....Konular dağıtıldı ve benim sunum zamanının 1.5 ay sonra olduğunu gördüm.O 1.5 ay nasıl geçti ,ne kabuslarla ,ne uykusuzluklarla geçti anlatamam.Sunumuma 1 hafta kala konumu hazırlamaya başladım.İşin bir diğer kötü yanı o hafta 2.vizeleri olacaktık.Konuyu hazırlamam 1 gün sürdü ve 6 gün kala ,2 gün sonra çok önemli bir vizem olmasına rağmen sabaha kadar okuma alıştırması yaptım.Fakat çok fazla telafuzu zor teknik kelime vardı ve ben tek başımayken bile okumakta zorlanıyordum.Sunuma 5 günün kala 1 gün sonra vizem vardı ve vizeye çalışırken hiçbirşey anlamıyordum.Kafam o sunumdaydı.O günün gecesi kendimi resmen kaybettim .Dersi bıraktım.Küçükparkta barlar sokağında bir bara girdim.Gözlerden uzak bir köşeye oturup o ay beni geçindirecek paranın çoğunu votkaya yatırdım.Aslında içici değildim; ayda bir arkadaşlarla içerdim o da 1 -2 bira ama o gün bana bişey olmuştu...Uzun süre şöyle düşündüm:Hayatta ne zaman işler yolunda gitti? Ne zaman insanlar benim arkamdan iyi veya kötü de olsa konuşmaya değer biri oldum? Tahminen olmamıştım...Ne zaman birisi bana seni seviyorum dedi? Hayır, diyen olmamıştı... O gece kendimi eve zor attım ve öğlen leş bir halde vizeye girdim.Daha sonra hazırladığım sunum yerine konuyu videolu anlatırsam,aralara da laf serpiştirmeye çalışırsam daha iyi olcağını düşündüm.Ve konumla ilgili güzel,uzunca bir video buldum.Sınavlar,sunum hazırlığı derken sunum gecesi geldi çattı.Sabaha kadar alıştırma yaptıktan sonra sabah 8 de olan sunum vaktine 6 da gidip 2 saat kimse yokken sıraya çıkıp alıştırma yaptım.Allahtan erken gitmişim çünkü herkesi bir anda görsem çok heyecanlanırdım ama böyle insanlar teker teker derse gelince gözüm kalabalığa alıştı .Saat 8 oldu ve hoca gelince sunum için yerimi aldım.Anlatacağım konuyu söyleyip videoyu açtım.İlk bir dakka tir tir titredim, 1 kelime edemedim.Sonra başladım yavaş yavaş kem küm ede ede anlatmaya .Fakat o da ne? Hiç heyecanlanmıyorum.Şakır şakır konuşmaya başladım.O da yetmedi sınıfa dönüp her bölümden sonra anlamadığınız kısım var mı diye sorup çatır çatır soruları cevapladım.O anlar hayatımın en güzel anlarından biriydi.Hiç bitmesin şu sunum istedim.Resmen bir profesör edasıyla ,kendimden oldukça emin konuşmaya başladım.Hatta hocanın bile kafasının takıldığı yerlerde çok güzel açıkladım.Sunum vakti 10 dk dı ama 15 dakika sürdü.Ve sabahın o saati olmasına rağmen konumunda ilgi çekici olmasından kaynaklı kimse sıkılmadan beni dinledi.Sunum bitince herkes beni alkışlarken gözlerim doldu.Dışarı çıktım herkesle güzel muhabbet falan derken 1 hafta sonra tekrar eski halime döndüm.Şuan ise dibe vurdum diyebilirim.Diksiyon kursuna geçte olsa yazıldm,psikologdan randevu aldım.Bakalım bunlardan sonra beni neler bekliyor.

[turta]

Çok güzel bir anı. Okurken ben bile mutlu oldum.
Ben de kendimi bildim bileli sf hastasıyım. Hiç ilaç kullanmadım. Hiç doktora gitmedim. Ancak senin anlattıklarından ve kendi deneyimlerimden şunu gördüm. Herşey kafamızda. Aslında önce biz kendimizi asosyal görüyoruz. Biz kendimizi dibe vurmuş görüyoruz.

Bunun tek bir tedavisi var. Zorla da olsa insan içine karışmak. İçeri zorla girmek. Ne kadar kötü geçerse geçsin kendini yargılamamak. Belli bir süre sonra insna insana alışıyor.

Sf li olmak uzun süren bir hastalık olduğu için etkileri tamamen geçmiyor hiç. Ama azalıyor. Bunun için korkunun üstüne gitmek gerekiyor. Kaçmak değil.

[serkanrai]

senin durumun gine iyi ya benim gibi başaramasaydın daha beter titrer terler ve korkardın yerine oturunca su dünyada hiç varolmamış olmayı dilerdin ben hep bu durumdan ödevimi yapmayıp kurtulurdum ilk ödevi yaptığımda anlatacam konuyu ezbere okusamda kimse bişey anlamadı ama sahne korkusu gibi nerdeyse konuşmayı unuttum taş kesilip heykel gibi kaldım taki öğretmen yerine geç diyene kadar neyse hatırladım tekrar kormaya başladım bi korku filmi izleyim