Kafesin İçerisindeki Hayat

[demir]

Sosyal fobi ve obsesif kompulsif bozukluk hastalığını yenmem epey zamanımı aldı. İlk ilaç tedavisine 2003 yılında başlamıştım. İlaçların gözle görülür bir etkisini görmedim. Tedavi ilaçta değil, insan beyninin anatomisinde yatıyor. Küçük yaşlardan itibaren beyindeki o bölge aktif olarak hormon üretimini minimum seviyede tutuyor yani bir nevi kış uykusuna yatmış gibi davranıyor. Kişi hastalığının farkına 20 yaşından sonra varıyor. Doktora müracaat ediliyor, ardından 6 ay ilaç bombardımanı. Sonra o bölge ilaçlarla uyarılmaya (uyandırılmaya) çalışılıyor. Kullanılan bu ilaçlar ise sedatif etki gösteriyor. Bu da korkularımızdan bizi bir nebze olsun rahatlatıyor. İlaç kesildikten 2-3 ay sonra pek fazla bir şeyin değişmediğinin farkına varıyorsunuz. Tekrardan ilaçlara hücum... Son 5 yıldır ilaç kullanmıyorum. Eseri kalmadı diyebilirim.
İlaç kullanmayı bırakmayı düşündüğünüz anda korkularınızın üstüne gitmeyi çalışırsanız bu hastalıklardan eser kalmaz. Korkularınızla yüz yüze geldiğimiz anlarda genelde baş ağrısı görülür, sıkıntı çöker içe bulunduğunuz ortamı terketmek istersiniz. Çok zor durumlardır. Daha çeşitleri vardır korkuların.

Şu an bir motorlu taşıtlar sürücü kursunda motor bilgisi dersi vermekteyim. Daha önce de trafik ve çevre bilgisi dersine girdim öğretici olarak.
Yeteneklerinizin farkına varıp yapabileceklerinizi yapmaya başladığınız anda kendinizi hayretler içinde bırakacak sonuçlar alırsınız.
Cengiz Erşahin'in kitabını okumanızı tavsiye ederim "Kafesin İçerisindeki Hayat" Başarıya, mutluluğa ve özgürlüğe yolculuk.
Sosyal fobiden kurtulmanız dileğimle...

[yakamoz29]

Kişi hastalığının farkına 20 yaşından sonra varıyor.
Sosyal fobiden kurtulmanız dileğimle...

Ağabey, ben 20 yaş altıyım, farkındayım hastalığın. Ki, zaten profosyonel bu işle uğraşan meslek personelleri çok erken yaşda başladığını belirtiyorlar. Gerçi, tabii, hayat atılma dönemine denk geldiği için 20'li yaşlar, farkı o zaman ortaya çıkabilir, bizde erkenci, lanet meret. Temenniler için sağol, aga. Sen kurtulmuşsun herhalde

[demir]

Ben 19 ile 22 yaş aralığında evden dışarı bile çıkamıyordum. O üç yıl sanki yok gibi. Eve misafir gelirdi diğer odalara kaçardım veya bilgisayarın başına. Ekmek almaya fırına ve markete bile zorunlu olarak gidiyordum. İnsanların yüzüne bile bakamıyordum. SF yi hastalık olarak 22 yaşında öğrendim. Bu illet hastalık çocukluğumdan beri vardı. Sessiz, içe kapanık, dilsiz, vb lafları çok işittiğim olurdu. Okuldayken bildiğiniz çok iyi bir konu olur sf yüzünden konuşamazsınız, sizin bilmediğinizi sanırlar. öğretmen beni tahtaya kaldıracak diye ödüm kopardı. Fakat günümüzün, bu sf den muzdarip 25 yaş altı bireyleri daha şanslılar tedavi konusunda.

[diafuryl]

Yenmiş olmana senin adına sevindim. Ayrıca ilaçlar hakkında söylediklerine tamamen katılıyorum. Bence bu hastalığı yenmek için ilaçlardan ziyade fırsatlara ihtiyacımız var. Korkularımızla yüzleşebileceğimiz, ve aslında korktuğumuz şeylerin ne kadar zararsız ve aptalca olduklarını anlamamızı sağlayacak fırsatlara. Ama ne yazık ki bu fırsatlar durduk yere kimseye gelmiyor. İnsanın inisiyatif almasını ve elini taşın altına koymasını gerektiriyor, ki zaten en büyük problemimiz de bu.