güzel bir hastaneye benziyor...ama herşeyden önemlisi doktorun nasıl olduğu....
bu yüzden doktorlar hakkında araştırma yapıp öyle gitmeni tavsiye ederim..
Binlerce doktor var!
Arkadaşlar, bugün ilk kez bir psikoloğa gittim. Sizin sayenizde. Aylardır yazılanları okuyorum yazdığınız herşeyi çok iyi anlıyorum ama kendimde olmasına yediremiyordum. Çünki bugüne kadar hep bişekilde bastırdım. Bir gün korkuyorsam insanlardan bir gün hadi canım sende diyip çıktım hep insanların karşısına..
Çocukluğum ise harikaydı acaip girişken,deli dolu,çokta yaramaz bi çocuktum.Sanırım kendime yedirememem içimdeki benden kaynaklanıyor , utanıyorum bu hastalıktan..
Psikoloğa gitmeme sebebim ise; hadi ya ben kendi kendime yardım ederim o bana hep bişeyleri diretecek,onun söyledikleriyle hareket edeceğim,kendi doğrularımı hiçe sayıp başkasına muhtaç ,başkasının dediklerini yapan biri durumuna düşeceğimdendi.
Ayrıca Psikologları çok samimiyetsiz buluyordum. Benimle konuşuyor, 5 dk sonra başka bir adam giriyor ve beni unutuveriyor nasıl olsa. Yani derdi ben değilim anlatmamda çok saçma olur .. diye bir düşüncem var bunu unutup bikereden birşey olmaz ve de hastalığıma bir yön veririm düşüncesiyle gittim doktora.
Ve kadına da söyledim bu size yazdıklarımı. Oturduk konuştuk. Gergindim çok ama düşüncelerimi anlattım bir bir. Gerginliğim de zaten "bu kadında kim oluyor arkadaşlarıma/yakınlarıma anlatıyorum ben derdimi" idi.
Buyrun oturun dedi psikolog, ha kem küm kaldım ben öyle. Okadar otomatiğe bağlamışlarki
) Ama kadını sevdim ben. Hani biriyle yeni tanışmışsınızdır ve konuştukça,paylaştıkça içiniz alır o kişiyi.. Öyle bir durum oldu bende de.
Burda bir sorum var; ben çok irdelemeden ilaç kullanmak istemiyorum.Çünkü antidepresan ilaçları bütün duygularınızı hayattaki ifadelerinizi öldürüyor tepkisizleştiriyor diye düşünüyorum.Admin arkadaşlardan ve bu konuda deneyimli olan arkadaşlardan bana fikir vermenizi istiyorum çünki fikirleriniz benim için çok önemli, ben sizin sayenizde keşfettim bu hastalığımı..
Doktor bana "PAXİL" verdi. İlk 4 gün yarım sonra hergün günde 1 tane 1 yıl boyunca içeceğim. Beni birkere görüp yarım saat dinleyip bu ilacı 1 yıl kullanmam gerektiğini söylemesi beni düşündürdü. Çünki ilaç çok ağır araştırdığım kadarıyla. Ve ben doktorun yanlış yönlendirmesinden korkuyorum. Başka bir doktora gitsem ve o da sana yanlış ilaç vermişler dese ve bu ilacı bıraksam yan etkilerini fazlasıyla gösteren bir ilaçmış.Baştaki durumunuzdan daha kötü bir duruma dönebiliyormuşsunuz.
İçimden bir ses ilacı kullanmaya başla ve 1 buçuk ay sonra tekrar doktora git diyor ( 1 buçuk ay boyunca şehir dışındayım) başka bi ses de iyice araştırmadan ilaç kullanmaya başlama diyor.. Sizler nedersiniz?
Çocukluğum ise harikaydı acaip girişken,deli dolu,çokta yaramaz bi çocuktum.Sanırım kendime yedirememem içimdeki benden kaynaklanıyor , utanıyorum bu hastalıktan..
Psikoloğa gitmeme sebebim ise; hadi ya ben kendi kendime yardım ederim o bana hep bişeyleri diretecek,onun söyledikleriyle hareket edeceğim,kendi doğrularımı hiçe sayıp başkasına muhtaç ,başkasının dediklerini yapan biri durumuna düşeceğimdendi.
Ayrıca Psikologları çok samimiyetsiz buluyordum. Benimle konuşuyor, 5 dk sonra başka bir adam giriyor ve beni unutuveriyor nasıl olsa. Yani derdi ben değilim anlatmamda çok saçma olur .. diye bir düşüncem var bunu unutup bikereden birşey olmaz ve de hastalığıma bir yön veririm düşüncesiyle gittim doktora.
Ve kadına da söyledim bu size yazdıklarımı. Oturduk konuştuk. Gergindim çok ama düşüncelerimi anlattım bir bir. Gerginliğim de zaten "bu kadında kim oluyor arkadaşlarıma/yakınlarıma anlatıyorum ben derdimi" idi.
Buyrun oturun dedi psikolog, ha kem küm kaldım ben öyle. Okadar otomatiğe bağlamışlarki
) Ama kadını sevdim ben. Hani biriyle yeni tanışmışsınızdır ve konuştukça,paylaştıkça içiniz alır o kişiyi.. Öyle bir durum oldu bende de. Burda bir sorum var; ben çok irdelemeden ilaç kullanmak istemiyorum.Çünkü antidepresan ilaçları bütün duygularınızı hayattaki ifadelerinizi öldürüyor tepkisizleştiriyor diye düşünüyorum.Admin arkadaşlardan ve bu konuda deneyimli olan arkadaşlardan bana fikir vermenizi istiyorum çünki fikirleriniz benim için çok önemli, ben sizin sayenizde keşfettim bu hastalığımı..
Doktor bana "PAXİL" verdi. İlk 4 gün yarım sonra hergün günde 1 tane 1 yıl boyunca içeceğim. Beni birkere görüp yarım saat dinleyip bu ilacı 1 yıl kullanmam gerektiğini söylemesi beni düşündürdü. Çünki ilaç çok ağır araştırdığım kadarıyla. Ve ben doktorun yanlış yönlendirmesinden korkuyorum. Başka bir doktora gitsem ve o da sana yanlış ilaç vermişler dese ve bu ilacı bıraksam yan etkilerini fazlasıyla gösteren bir ilaçmış.Baştaki durumunuzdan daha kötü bir duruma dönebiliyormuşsunuz.
İçimden bir ses ilacı kullanmaya başla ve 1 buçuk ay sonra tekrar doktora git diyor ( 1 buçuk ay boyunca şehir dışındayım) başka bi ses de iyice araştırmadan ilaç kullanmaya başlama diyor.. Sizler nedersiniz?
-
Lonely heart
aslında ben sosyal fobili bir insan değildim.çekingendim tabi biraz ama şu andaki durumum kadar değil.hep ne yaptıysam kendime yaptım zaten.kendi kendimi hasta ettim ben.
hep böyle nasıl derler insanların ailemin arkamdan iş çevirdiğini düşünürdüm böyle evimin içinde çevremde göremediğim kameraların olduğunu insanların beni televizyondan izlediğini etrafımdada çok usta oyuncuların olduğunu düşünürdüm.(sanırsam bu fikir önce bbgden gelmişti)bu düşünce kafamda canlandığından beridir insanlara hep kuşkuyla baktım acaba bi yanlışlık yapacaklarda ben farkedecekmiyim diye sürekli bunu düşündüm.bir süre kendimi eve kapattım korkmaya başladım hatta bi kaç kere hakkımda arkadaşlarımın bilmemesi gereken bir şeyi bildiğini farkettim şuanda söyliyemem tabide durup düşündüm acaba nerden biliyorlar diye.kendimi çok uzaklaştırdım.bazende kendimi deli sandım .ama inandırdım kendimi kendi kendimi hasta ettim işte galiba bu hastalığın ismi paranoyaklıkmış galiba daha yeni yeni öğrendim şimdi paraoyak değilim ama sosyal fobim başladı kendi kendimi hasta ettim işte belki sizinde aklınıza böyle düşünceler gelmiştir küçükken ama ben buna kendimi inanadırdım işte umarım bir gün sf yi yeneceğim
biliyorum bunları okurken gülüyorsunuzdur ama benim için gerçekten çok ciddiydi ben kendimi resmen kaybettim
hep böyle nasıl derler insanların ailemin arkamdan iş çevirdiğini düşünürdüm böyle evimin içinde çevremde göremediğim kameraların olduğunu insanların beni televizyondan izlediğini etrafımdada çok usta oyuncuların olduğunu düşünürdüm.(sanırsam bu fikir önce bbgden gelmişti)bu düşünce kafamda canlandığından beridir insanlara hep kuşkuyla baktım acaba bi yanlışlık yapacaklarda ben farkedecekmiyim diye sürekli bunu düşündüm.bir süre kendimi eve kapattım korkmaya başladım hatta bi kaç kere hakkımda arkadaşlarımın bilmemesi gereken bir şeyi bildiğini farkettim şuanda söyliyemem tabide durup düşündüm acaba nerden biliyorlar diye.kendimi çok uzaklaştırdım.bazende kendimi deli sandım .ama inandırdım kendimi kendi kendimi hasta ettim işte galiba bu hastalığın ismi paranoyaklıkmış galiba daha yeni yeni öğrendim şimdi paraoyak değilim ama sosyal fobim başladı kendi kendimi hasta ettim işte belki sizinde aklınıza böyle düşünceler gelmiştir küçükken ama ben buna kendimi inanadırdım işte umarım bir gün sf yi yeneceğim
biliyorum bunları okurken gülüyorsunuzdur ama benim için gerçekten çok ciddiydi ben kendimi resmen kaybettim
