İz...

[yukocan!]

Ne gökyüzüne ne uzaklara...Bakmak gerekir hergün yürüdüğümüz yola.Birbirinden habersiz atılmış onlarca ayak izi.Kimileri belirgin,kimileri belirsiz,kimileri kararlı,kimileri kararsız...Bazı izler beklemekte ilk rüzgarı,kendini unutturmak için,bazıları meydan okumuş tüm etkenlere,yağmura bile göğüs germekte.Yol gönül sarayına gitmekte.Gönül misafirleri kendine göre iz bırakmakta.Misafirler ya! illa gidecekler birgün,giderken iz bırakıyorlar yola,unutulmamak için...Ne çok kişi gelip geçti yoldan.Yol da gönül de sadece izlere bakmış.İzler birbir yok olmuş...
Sarayın soytarısına kukla olmuşum.Ağlayıp,gülmüşüm,ne gören olmuş,ne duyan olmuş...Soytarı ne demişse onu yapmışım.Kendi kendime dünya kurmuşum.Denizin sahte sonsuzluğuna kanıp boğulmuşum.Yakamozda hayallere dalıp uyumuşum...
Ve başladığım yere geri dönmüşüm.Bir an gözlerimi kapatıp bir hayal kurmuşum.Hayaller her zaman gerçeklerden daha tatlıdır ya, hep devam edecek sanmışım ve bir gün büyük bir acıyla uyanmışım.
Ben söylemişim el dinlemiş...Ben söylemişim el bile dinlememiş...
Yoldaki tüm izleri silmişim.tek bir izi saklamışım gönül sarayıma.Belki bir umut olur ize gerek kalmaz.Yine de umut koymuşum izin adını...Adını saklamışım bir umutla en derinlere.
Kulak vermeliymişim yaşça küçük olupta en büyük olana.

Ne eylemişse üstad doğru eylemiş.Ne demişse üstad doğru söylemiş.
Üstadın dediği gibi "Sıkmakta Tekrir,Gönül Müteşekkir"