Uyandım yeni güne..... Pencerem açık kaldı gece boyu...... Ankara’nın tüm kasveti sindi odamın duvarlarına....... Ne gün ışığı, ne sapsarı güneşin pırıltısı duvarların rengini değiştirebildi...... Sabah rüzgarı saklandı ellerime...... Bir yaşıl kadın baktı karşı ki camdan, yüz çizgileri; kurak, çatlamış bir toprak gibi güçlü…........gözlerimde sis, martıları aradım gökyüzü denizinde...... Yanıbaşımdan geçtip gittin, beni görmedin, düşüncelere dalmıştın kaos gözlerin yerde….....kış ayazı başladı… Soğudu tenim, yalnızlık kondu omuzlarıma…......... Ağladım….......sen gözlerini yumdukça ellerin anlattı korkularını bir bir…......bakışlarımda korkunun cehennemi, uzaklaştım, dokunmak isterken umutsuzluğuna….... uzaklaştım kıyısından bir başınalığının…..bölüşemedim korkularını..... duvarlar yıkılmamalıydı…. aşk en büyük cehennem ne de olsa...... Bulamayacağın labretimde kayboldum yeniden....... Labiretten çıksam da anlamlı olan ne vardı…. Labiretin bir parçası olsam?...... hapsedemem kimseyi….......
Gelme, kaybolma ıssızlığımda.
11.4.11
