Son Günüm

[ağaç85]

Haftanın son iş günü bugün. Hayatımın son günü bugün. Son saatlerim bunlar. Cuma bugün. Hep sevilen gündür Cuma, bu nedenle mi bir Cuma günü ölmek hiç koymaz insana?

Tanrı’ya rest çekmek amacı ile ona kendi seçtiğim bir günde öleceğimi söyledim dün. O da bana, “Sen bilirsin.” dedi. “Ne zaman ölürsen öl, sana yazdığım her şeyi yaşayacaksın. Her şeyi, hepsini.” Kızdım, bu kadar kendinden emin olmasına kızdım. İçimden “Görürsün sen.” dedim, “Yarın hayatıma son vereceğim ve yazdığın hiçbir şeyi yaşayamayacağım. Boş yere yazmış olacaksın ve bir daha kimsenin hayatına burnunu sokmayacaksın!”

Bugün hayatımın son günü idi. Öyle karar almıştım. Tanrı’nın yüzünü kızartacaktım. Ve günün sonunda kızarık bir yüze sahip olan bendim. Harika değil mi?

Annem öldü bugün. Babam başka bir kadınla evlendi. Başka bir kadın da öldü. Daha başka kadın gelmek üzereyken de babam öldü. Saçlarım beyazladı, sonra da döküldü. Sevgilim oldu, aşık oldum, sevdim, sevildim, öptüm, seviştim, ayrıldım. İşimden istifa ettim. Tek başıma hiç bilmediğim bir şehre gittim. Arabamla küçük bir çocuğa çarptım, bir şey olmadı. Kitap yazmaya başladım, hikaye harikaydı, ama tamamlayamadım. Başka bir kitaba başladım, bitmedi. Bir taneye daha başladım, ilk sayfanın yarısında kaldım. Sokakta gördüğüm Güney Amerikadan gelen bir adamla İspanyolca konuştum, İspanyolcamı bu kadar geliştirmemiştim ki, sahi nasıl oldu bu? Ah Tanrı’m, sen inatlaşınca neler de yapıyorsun böyle?!

Ağladım bugün. O kadar çok ağladım ki, sanırım tükendi gözyaşlarım. Gözyaşları bilir mi ki insanın ne zaman öleceğini, salarlar kendilerini böyle birdenbire? Biteriz diye düşünmezler, başka güne saklamak istemezler kendilerini. Hah, Tanrı’nın işi hep bunlar, gözyaşlarına bile emir veriyor.

Ne çok şarkı dinledim bugün, birinden diğerine, diğerinden öbürüne geçtim. Bazıları kulağa çok hoş gelmişti, tekrar dinlemek için dönemedim, durduramadım, acelesi vardı sanki seslerin.

Duyduğum kötü sözler... Teker teker geldi insanlar, tanıdıklarım ve tanımadıklarım. Yüzüme hakaretlerini edip gittiler. Aniden, nedensizce. Gelecekte bir nedeni olacaktı belki; ama geleceği yok ettiğimden sadece olmak zorunda oldukları için oldular şimdi. Yazan öyle yazdığı için. Yazılan değişmeyeceği için.

Yüzüm kızardı, ama utançtan değil, yorgunluktan. Ne çok şey yaptım bugün. Ömrüm boyunca yaşayacağım şeyleri bir güne sığdıran Tanrı’m sağ olsun, kendimi öldürmeye bile mecalim kalmadı! Ölmenin amacı, gelecekte yaşanması olası şeylerden kaçmak değil midir? İyi ama, ben hepsini yaşadım, şimdi ölmemin ne anlamı kaldı?