BOZUK BİR TEKNE
BOZUK BİR TEKNE
BOZUK BİR TEKNE Bazen yıkılır üstüne hayat, Hiç olmak istersin, Kütle kütle enkaz olur üstün, O an ağaçta bir yaprak olmayı dilersin... Bazen tırnak uçlarından kesik kesik ağrırsın. Şu kahrolası hayat için gözyaşı akıtırsın. Dökülür tepelerden, yıldızlar. Gök yer olur, yer de gök. Ortada birleşirsin Bazen sevmezsin kimseyi, Kendini maskeli bir baloda zannedersin. Akar makyajlar yüzler çıkar ortaya. Korkup, uzaklara kaçar, kıyıda bir yerde dinlenirsin! Bozuk bir teknesin artık sen, kıyıya demir atmış! Bunu, o tüm kalabalık uydurmalarına yeğlersin, Seversin hem uzaktan seslenirsin. ‘yapmayın’ dersin, ‘o daha bir çocuk’ dersin ‘insanlar’ ölmesin… Belki duyulmaz sesin, ismin bilinmez, resmin görünmez, ama derinden hissedersin… Her şeye rağmen sevmelerin, onurlu yaşayıp onurlu ölmelerindir, seni insan yapan ve bunları herkesin önünde değil kıyıdan yaşamandır seni değerli kılan…MEK