Gelelim bana, dünden beri birçok yazı okudum, ben de böyle problemler yaşıyorum, üniversitede birinci sınıftayım,ilk zamanlar aileden ayrılmak, yeni bir yere alışmak falan çok zor geldi, ne bileyim sürekli ağlıyordum, koskoca bir dönem bitti ama ben hala tam olarak alışamadım yeni yaşamıma, artık ağlamıyorum ama okulda arkadaş edinememiş olmak çok üzüyor beni.Delirmek üzereyim.İnsanların yanına bir türlü sokulamıyorum,mesela; tam selam vereceğim, o anda vazgeçiveriyorum
,sanırım selam verip terlemektense hiçbir şey yapmamayı tercih ediyorum.Aslında çok istiyorum insanlara sokulmayı ama bir türlü yapamıyorum
.Çevremdekiler bana sokulsa rahat konuşabiliyorum ama onlar da haklı beni soğuk nevalenin teki gibi görüyorlar.Yani anlayacağınız ilk adımı ben atamıyorum.Bunun üstesinden nasıl geleceğimi bilemiyorum , her sabah okula umutla geliyorum- bugün şeytanın bacağını kıracağım - diye akşam hayal kırıklığıyla dönüyorum, kendime bunu bu kadar sorun etmemem gerektiğini söylüyorum ama bu düşünce zihnimi ele geçirmiş durumda, dolayısıyla başka şeylere de konsantre olamıyorum. Biliyorum çok uzattım ama ilgilenirseniz, yardımlarınızı bekliyorum :oops: .Bu konuyu kimseye açamıyordum, böyle beni anlayabilecek insanların var olduğunu bilmek çok güzel, çünkü birçok insan anlayamaz bizim yaşadığımız sıkıntıyı,saçma bulur. Herkese çok teşekkür ediyorum ve hepimiz için herşeyin yoluna girmesini diliyorum.Görüşmek üzere iyi günler...
