güven

[ea1887]

insanlara güvenebiliyor muyuz,hangi sınırlar içinde ve nasıl,bunu tartışalım istiyorum ve güvenemiyorsak neden kendimize karşı güvensiz ve kontrollü olduğumuz için mi ve bu güvensizliğin ne kadarı insanlardan korku ne kadarı kendi içimizde bir kontrolü yitirme korkusu.ve bazı insanlar yapısal olarak da bilmediği şeylere daha korkak yaklaşıyor olabilir mi,bu konuda düşüncelerinizi merak ediyorum,teşekkürler şimdiden

[sosyalfobikim]

kimseye karşı güvenim yok kendimede yok bu kadar

[ea1887]

bu kadar korkak ve güvensiz olmak için ne yaşamak gerekiyor peki,bunu kendime yazıyorum daha çok ama gerçekten neden bazen bunun için bile kendimi suçluyorum.neden en iyi ihtimalle iki günde bir birilerinin beni sevmediğini düşünüyorum,ki şu an sevgiden çok hayatımı sürdürmeye ihtiyacım var,bu sefer beni seven insanlara da dengesizce davranıyorum,bir cana yakın bir soğuk davranarak,bir yaklaşıp bir kaçarak.insan ilişkileri bazı tartışmaları kaldırıyor oysa ki,bazı dengesizlikleri de ki zaten hayatımı sürdürmek istiyorsam istensem de istenmesem de bir şeyler yapmak zorundayım ve insanlara güvenmemem benim yolumu tıkıyor açıkçası.sevilmemekten korktuğum için sevgimi esirgemek de.insanları sevmek,onlara güvenmek için günlerce verdiğim uğraş bir dakika içinde boşa çıkıyor,sonra da dengesiz davrandığım için de kendimi suçlayıp daha çok geriye çekiliyorum.en çok bundan korkuyorum zaten.bir gün bir yerde köşeye sıkışacağım ama nerede.şu an çok iyi bir dostum var mesela ve buradaki en büyük şansım ama bir gün beni sevmediğini düşünüp kendimi geri çekeceğim ve bu da bitecek diye ödüm kopuyor,çevremde iyi insanlar var belki ama güvenimi ve sevgimi vermeye korktukça onları da yitireceğim ve neden bu kadar güvensizim bilmiyorum,çevrem mi ailem mi neden sonuçta hiç dolandırılmadım,ciddi bir şekilde şiddet görmedim ciddi bir şekilde istismara uğramadım.etrafımda samimiyetsiz ve acımasız insanlar oldu belki,belki kendime hiçbir zaman iyi bir gözle bakamadım doğru düzgün,hep çarpıtılmış benlik algılarım oldu,ama ciddi mi bu kadar,nörolojik bir şey mi diye de düşündüm,doğuştan mı acaba,bunca yıl birikmiş bu kadar şeyi biriktirmek için ne yaşamamız gerekiyor,doğuştan mı depresyondayım acaba bunu bile düşündüm,insanlara güvenmediğim onları sevmediğim için de mi ben suçluyum yoksa

[sosyalfobikim]

ea 1887 arkadaşın yazdıkları sanki beni anlatıyor gibi güven denen şey de bizim elimizde sanırım insanlara aşırı güvendiğimiz için böyleyiz bence burdada kendimiz hatalıyız insanlara bizi aldatma veya bizim arkamızdan iş çevirme fırsatını verdiğimiz için oluyor gibi geliyor yani aşırı kendine güvenden kaynaklanıyor bence çünkü kaybedecek bişeyimiz yok

[ea1887]

insanlara güveniyor muyum,sanırım insanların bana olabilecek sevgilerine karşı temkinliyim önce sanırım,bu konuda güvensizim,buna inanmak istemiyorum.arkamdan iş benim de çevrildi elbette,arkamdan konuşuldu da yüzüme karşı da alay edildi,hepimizin aşina olduğu şeyler bunlar az çok.fırsat veriyor muyuz,ne kadar silik de olsak dikkat çeken insanlarız bunu kabul etmek gerek göze batıyoruz,öyle olunca uğraşan da çok oluyor haliyle,arkamızdan da yüzümüze karşı da.fırsat veriyor muyuz peki,kendi adıma nerede durduğumu anlamakta zorlanıyorum ben,ne düşündüğümü anlamakta da.anlatmak zaten daha zor,kendimize arka çıkamamamız da büyük bir fırsat zaten karşı tarafa.kaybedecek bir şeyin olmadığını kabullenebilmek fayda sağlayabilen bir şey,çünkü kabul görmekten,bir yere ait olmaktan ziyade iletişim pratiğine ihtiyacımız var bence.zaten bir yanımız yalnız olma fikrine alışık,diğer bir tarafımız da kaybedecek bir şey olmadığını kabullenip iletişim pratiği yapmalı bence,hayatımızı sürdürmek için pratik yapmamız gerek bizim.tek başına hayat ne kadar sürdürülür ne kadar sürdürülemez bunu az çok hepimiz deneyimliyor öğreniyoruz zaten

[Sensizlik]

insanlara GÜVENİYOR MUYUM,sanırım insanların bana olabilecek sevgilerine karşı TEMKİNLİYİM önce sanırım,bu konuda GÜVENSİZİM,buna inanmak istemiyorum.arkamdan iş benim de çevrildi elbette,arkamdan konuşuldu da yüzüme karşı da alay edildi,hepimizin aşina olduğu şeyler bunlar az çok.fırsat veriyor muyuz,ne kadar SİLİK de olsak dikkat çeken insanlarız bunu kabul etmek gerek GÖZE BATIYORUZ,öyle olunca uğraşan da çok oluyor haliyle,arkamızdan da yüzümüze karşı da.fırsat veriyor muyuz peki,kendi adıma nerede durduğumu anlamakta zorlanıyorum ben,ne düşündüğümü anlamakta da.anlatmak zaten daha zor,kendimize arka çıkamamamız da büyük bir fırsat zaten karşı tarafa.kaybedecek bir şeyin olmadığını kabullenebilmek fayda sağlayabilen bir şey,çünkü kabul görmekten,bir yere ait olmaktan ziyade iletişim pratiğine ihtiyacımız var bence.zaten bir yanımız YALNIZ olma fikrine alışık,diğer bir tarafımız da kaybedecek bir şey olmadığını kabullenip iletişim pratiği yapmalı bence,hayatımızı sürdürmek için pratik yapmamız gerek bizim.tek başına hayat ne kadar sürdürülür ne kadar sürdürülemez bunu az çok hepimiz deneyimliyor öğreniyoruz zaten

ea1987 yazma yeteneğini çok iyi geliştirmişsin, çok okuyan biri misin bilmiyorum. Kendini iyi ifade edebiliyorsun en azından. Konuşma pratiği yaparak bu gelişmişliği konuşmaya aktarabilirsin.

Geçmişte güven konusunda küçük de olsa bir olay yaşadın mı? İyi düşün bir şeyler bulabilecek misin bakalım. Bu konuda kendine yeterince vakitt ayır, aklına bir şey gelirse yazarsın.

Kişilik olarak hassas yapıya sahip olabilirsin. Belki uzun süredir bu konuya kafa yoruyorsun. Sorunu düşünmek ve analiz etmek iyidir ama bu analiz ayları hatta yılları buluyorsa orda bir yanlışlık var demektir.
Bir yandan da çözüme yönelik adım atmalısın.

Son yazdğın mesajı alıntıladım ama düşüncelerin genelde olumsuz. Olumsuz olanları büyük harfle yazdım. Demek ki düşüncelerini pozitife çevirmen lazım ve kendindeki gücü keşfet. Neden evet insanlara güveniyorum ve çevremde iyi arkadaşlarım var, iyi diyalog kurabiliyorum diye düşünmüyorsun. Olumsuz düşünmeye devam edersen bu durumu yaşamaya devam edersin.

[ea1887]

merhaba sevgili sensizlik,çok teşekkür ederim mesajın ve güzel fikirlerin için.güvenle ilgili şöyle,sevilebilecek biri olduğuma güvenemedim sanırım hiç,hep birilerinin bana karşı bir gün sabrının taşacağını,gerçek yüzümü gördüklerinde gideceklerini,kıymet bilmeyen,iyilikten anlamayan biri olduğumu düşündüm.teşekkür edemezdim mesela kolay kolay,benim için bir şey yapıldığında yada bana iyi bir şey söylendiğinde ne yapacağımı bilemeyip geçiştirmeye çalışırdım.okulu gidene kadar bir sıkıntım yoktu bu konuda ailemle de diyaloğum iyiydi ama çekingen bir çocuktum,okula uyum sağlamakta zorlandım,ders değil ama arkadaşlık edinme konusunda.bir de evet okumayı severim,çocukken de çok okurdum,dışarıda vakit geçirmediğim için oyun falanda bilmiyordum,evde bir şeyler okur yada kendi kendime oyalanırdım devamlı.o yüzden de dışarıya çıkınca çocuklarla kolay kaynaşamamış olabilirim belki.bu şekilde okula gidip gelmeye,daha çok dışarıda bulunmaya başladıkça öğretmenler,öğrenciler,etraftaki insanlar bende tuhaflık olduğunu düşünmeye başladılar sanırım ve ailemle beni birlikte gördüklerinde de bu duruma anlam veremediler,çünkü evde hiç şiddet görmemiştim,annem babam kendi halinde iyi insanlardı,anne babam kendilerinde bir hata göremediler,öyleyse sorun neydi?sorun sanırım benim şımarık,bencil,kıymet bilmeyen bir tek çocuk olmamdan kaynaklanıyordu,böyle de devam etti,ailem de bir süre sonra tanıştığım insanlar da bunu sorguladıkça ben içime kapandım ve kim olduğumu saklamak için çabaladım durdum ve bu arada düşündüğüm şey de beni bir tanısalar nasıl biri olduğumu görürlerdi vb idi.insanların yemek yediğimi bile görmesine izin veremezdim,yemek yediğimin görülmemesi gerektiği kadar kötü bir insandım,o yüzden insanların beni sevebileceğine inanamıyordum sanırım.dolayısıyla evet bu konu üzerine ben de yıllarca kafa yordum,etrafımdaki insanlar da.şu an yine nasıl biri olduğumla ilgili yorumlar,sorgulamalar oluyor,üniversitenin de bana bu anlamda iyi ve kötü deneyimleri oldu,ama artık üzerinde düşünmüyorum.kötü bir insan mıyım,olmaktan korktuğum gibi biri miyim,benim gibi birisi sevilebilir mi,bunları düşünmüyorum.olumlu veya olumsuz olaylar yaşadım,bu yaşadıklarım belki haksızlıktı,belki insanlar haklıydı benim böyle birisi olmam hataydı.ama sevgi biraz da şans işi diye düşünüyorum sizi seven biri sevebileceğim daha iyi birileri varken ben niye seni seveyim ki diye düşünmez,böyle düşünen biri de zaten bizi sevmez gider başkasını sever.çoğumuz bunu hissederek sevildiğimize inanmıyoruz ve sevemiyoruz bile belki bu da işin başka bir boyutu.insan sevdiği ve sevildiği yere ait hissediyor,sonra başka farkındalıklar gördükçe de ait hissettiği yere göre bireyselleşmeye,kişiliğini,zevklerini oluşturmaya başlıyor.sevgi biraz tesadüfi bir şey sanırım,bütün dünyanın nefret ettiği bir kişiyi biz sevebiliriz yada bütün dünya bizden nefret ederken bizi sevecek birisi çıkabilir.sonuçta dışarıya çıkabiliyor ve gündelik işlerimizi kendi başımıza halledebiliyor hayatımızı sürdürebiliyorsak,hepimiz imkanlarımız dahilince önceliklerimizi belirleyebilir,sevilme kısmı için bir şey demem yanlış olur belki ama en azından kimi sevebileceğimizi seçebiliriz.yoksa normal olduğumuzu ne ölçecek ki,yada buna kim karar verecek,bunu ne ispatlar.etrafımızda çok insan olması mı,bir yerde bir şey isterken daha rahat davranmamız mı,insanların bize daha çok sevgi saygı vs. göstermesi mi.ne olduğunda biz kendimizi normal,rahat,huzurlu,tam hissedeceğiz.bu bende çok uzun süredir yerleşmiş bir inançtı ve bir iki yıldır yavaş yavaş değişiyor bir şeyler.özgür ve güçlü olduğumu,seveceğim ve vakit geçirmek istediğim insanları kendim seçebilme şansına sahip olduğumu ve sahip olduklarımın hakkını vermek için elimden geleni yapmaya çalıştığımı düşünüyorum ve içim çok daha rahat,gerçekten iyi hissediyorum.olumlu düşünceyle ilgili yapmaya çalıştıklarım bunlar şu sıralar ve çok faydasını görüyorum gerçekten,nasıl bir insan olursam olayım hem de.şimdilik bunlar var aklımda,gücüm yettiğince de elimden geleni yapacağıma inanıyorum,tembel bir insan değilim,bunun farkındayım en azından.umarım doğru gidiyorumdur,çok teşekkür ederim güzel cevabın ve fikirlerin için tekrar