Sosyal-Fobi.net , Sosyal Fobililerin buluşma noktası

paint it black,berbat bir ruh hali içerisinden yeni yeni çıkmaya başladım bugün..dizim için doktora gitmem lazımdı,aylardır ertelediğim sağlığım için yani,çıktım gittim,devlet hastanesi olduğu için her ne kadar hayallerim suya düşmüş olsa da (hastası ile ilgilenen doktor,şikayetlerini dinlerken sağ sola cevap yetiştirmeyen doktor,bacağımdaki bu lanet ağrının sebebini anlayan ve adam gibi bir tedavi uygulayan doktor,gibi örnekler bol miktarda mevcut) dışarı çıkmak,iki insan yüzü görmek beni az da olsa kendime getirdi..Her zaman yaptığım gibi insanları gözlemledim yine,yaşlısı,genci,çocuğu..ve sonra dedim ki kendi kendime "Ben ne için kendimi kasıyorum,normal
diye tabir edilen bu insanlardan farkım ne? Benim neden mutlu bir yaşantım olmasın ki?" bir şimşek çaktı beynimde ve ölüm düşüncesini sıyırıp attım kafamdan,okb miş,sf miş,diğer hastalıklarımmış,hepsini bir kenara koydum..Bunlar bende var mı? Var..Yapacağım şey ne? Eğer imkan bulabilirsem tedavi olmak..Bir de mücadele..Şu anda dizimdeki ağrı dayanılmaz boyutlarda mesela,bir yandan da başka bir yerim ağrıyor..Ama umursamıyorum,inadına onlara "sizi umursamıyorum,siz benim mutluluğumu elimden alamazsınız" deme cesaretini kendimde buluyorum şu an ve bunu diyebilmek için günlerdir kendimle cebelleşip durdum..Bunun ne derece önemli birşey olduğunu anlamanı istiyorum senden..Sende de diğer arkadaşlarda da bu cesareti görmek istiyorum.

Uzattığımın farkındayım ama ne demek istediğimi anlatabilmişimdir umarım.Her ne olursa olsun,silkelenip kendine gelmek ve kendini olumsuz havadan kurtarmak gerek.Ve hiçkimse gelip bizim elimizden tutmayacak malesef,bunu yapacak olan yine kendimiziz..

Hepimize bol şans diyorum.

evet çok haklısın ben bu kötü düşüncelerden sıyrılmak için çok çabaladım yeri geldiğinde çok mutlu bir insan olmayıda başardım ama en ufak bir eleştiriden küçük kötü bir olaydan bile acayip etkileniyorum bular ufak ufakta olsa beni gitgide yıpratıyor hele şu takıntılar diyorum ya sırf bu yüzden kendimi anneme babama adadım çünkü kendimi cezalandırıyorum mesela artık annemle tartışamıyorum bile yorgunluktan ölsemde ona yardımcı olmak için elimden geleni yapıyorum babacıma da öyle onları yeni yeni sevmeye başlamadım ben hep sevdim.Şöyle bişey var bende hani sen onlar için nasıl böyle düşünür nasıl böyle söylersin diyorum kendime sonra elim kolum biyere çarpsa onu bile umursamıyorum bana müstahak diye ay oturduğum yerde kendime yeter diye bağırıyorum önümüzdeki ay aksatmadan yine gidicem doktoruma ve kendime gelmeye çalışıcam

lanet olsun bu bozukluğa
her yerde karsına çıkıyor,
bazen diyorum mutlu olabilmek için beynimin yerine karaciğer, bobrek yada herhangi bir organım bu kadar aktif çalıssaydı
belki ameliyatla falan fonksiyonlarını değiştirebilirsek rahatlarız
bu nasıl bir organdır bole hayatımda en buyuk dusmanım kendi beynim oldu hayatım boyunca kontrol edemiyorumn
bu nasıl bir bozukluktur yıllardır bir turlu harcayamadım gitti, hepsi beynimde patladı

sayılan özellikler bende de mevcut neyazıkki

Okb uzun zaman önce bende de vardı.beni çileden çıkarmıştı ama yenmiştim.yendiğimde adını bile bilmiyordum yıllar sonra da okb olduğunu öğrendim.

Ne kötü be bundan da var bende. Ne biçim bir insanım ben. Diğerleri gibi sıradan olamaz mı insan. İnsana sıradan olmak bu kadar mı zor gelir!

Okb yani saplantı hastalıgı çok kötü.Sosyal fobiylede kardeş yani sf den kurtuldum diyorsunuz okb oluyorsunuz okb den kurtuldum diyorsunuz sf oluyorsunuz.

sosyal fobi ile kol kola gezer bu hastalık, zaten hepsi birbiriyle bağlantılı.. tıpkı sosyal fobi gibi şiddet dereceleri vardır. bende önceden böyle birşey yoktu sadece sosyal fobiliydim oda hafifti şimdi bu ikisiyle artık başa çıkamaz durumdayım, yakında kafayı yiyebilirim, hazır erenköy sinir hastalıkları hastanesi de evime iki adımken ailem de zorluk çekmez heralde, işin şakası bir yana sosyal fobiden bile daha can sıkıcı olabiliyor. bir ara depresyon'um da çok şiddetliydi ama neyseki şuan öyle bir durum yok. okb kesinlikle tıpkı sosyal fobi gibi berbat birşey, insanı hayattan soğutan hastalıklar bunlar.

okb farklı zamanlarda farklı yerlerden vuruyor.Dini takıntılarım hafiflemişken,sfyi eve kapandığım için pek umursamıyorken şimdi de geçmişte bana haksızlık etmiş insanlara teker teker kendimi kanıtlama,gösterme telaşına düştüm.10 yıldan beri bilinçaltıma yerleşmiş şeyler için ağlamaya başlıyorum.bu okb mi onu da bilmiyorum.Sanki o insanların beni sevmesiyle bana değer vermesiyle benim güzel,iyi bir insan olduğumu anlamalarıyla var olacağım.neredeyse 30 yaşına gelecek bir insanın kaygıları bunlar olmamalı ama oluyor işte.

bi sihirli değnek olsa hepimizin sorunlarını çözüverse..başka bir dünya var ve biz o dünyadan çok uzaklarda yaşıyoruz..

NŞA o dünyaya çoğumuzdan daha yakınsınız.

NŞA ne anlama gelir bilmiyorum ama hiç kimse göründüğü gibi değildir. belki bizim hayal edemeyeceğimiz denli bişeydir ama görmek istemeyiz, istediğimiz biçimlerde görürüz.kriterlerin de yanlış rotayı göstermesi mümkündür..