Benim hikayem....

Okb li üyelerimiz ve OKB ye dair herşey..Sorularınız vs..
Cevapla
Kullanıcı avatarı
part-time-lover
Mesajlar: 3
Kayıt: 25 Eyl 2007, 17:46

Benim hikayem....

Mesaj gönderen part-time-lover »

Herkese merhaba ben yaklaşık 4 yıldır bu rahatsızlığın pençesindeyim,ama 3,4 yıl önce sadece ocakları,kapıları ve saatleri kontrol etmek başlayan bu sorun şimdi milyonlara ulaştı belkide sınırsız çünkü baktığım gördüğüm ve daha da kötüsü dokunduğum herşeyde takıntı başlıyor. dokunduğum hiçbir şeyden elimi çekemiyorum ve bundan kurtulmak için 3 kere ve bazende 10,11 kere emin olana kadar kadar bu hareketleri tekrarlamak zorunda kalıyorum, o kadar bunaldımki bunlardan hayattaki tek arzum ölüp herşeyden kurtulmak. ama ölümden de bi okadar korkan hatta kan görmeye bile tahammül edemeyen biriyim. arkadaş beni asıl yaşadığıma pişman eden kontrol altına alamadığım düşünceler,kimseyle paylaşamıyorum paylaşmak istediğim zaman ya sevdiğim bi arkadaşımı kaybediyor yada ailemle kavga ediyorum. gece yatağa yattığımda beynimi kemiren düşüncelerden artık bıktım. umarım bu rahatsızlığı olan biri çıkar. keşke herşey bununla kalsaydı, OKB'den önce varolan problemlerin vardı, ama OKB neredeyse onunda üstüne çıktı. Sürekli takip edildiğimi düşünmem, gözetlenmem, evde tüm perdeleri kapamam, yolda yürürken arkamda bana saldıralacağını düşünmem, cüzdanımı sürekli kontrol etmem, hatta yolda yürürken insanların inadına üzerime üzerime geldiklerini düşünüyorum, bu yüzden kavga bile çıkması an meselesi oluyor, en kötüsüde kalabalık bir yerden geçerken vücudumda olan değişimler nelermi? korkunç bir titreme özellikle bacaklarım, sanki ayaklarım boşluğa basarmış gibi, üstüne üstlük herkesin neden böyle olduğunu düşünmelerini sanmam açıkcası kaçık olduğumu biliyorlarmışcasına bana baktıklarını görmem, deli gibi ter akıtmam, her yanımın elektriklenmesi o yerden kurtulduğumda sanki cehennemin içinden çıkmış gibi hissediyorum. Arkadaşlar neyim var benim? ne var böyle? hiçbir doktorda söylemiyor bişi, neymiş kendimi damgalamamalıymışım. bunaldım yaaa yeter artık, hergunum her saatim her dakikam ölümü düşünmekle geçiyor, benim yaşadıklarımı yaşayan biri varmı? eminim ölümü ne kadar arzuladığımı anlıyordur, ama ölümü tercih etmek
şuanda imkansız, çünkü beni hayatta tutan kendimi öldürmemi sağlayan 1 neden var ve o neden varolduğu sürece ölümü seçemem. ama başka napacam yaa, kimsem yok, yıllar geçtikçe sağımda solumda kim varsa benden uzaklaşmaya kaçmaya başladılar, öyle bir döküm başladıki suan hiiiiiiiç kimsem yok, olması için çabalasamda olmuyor, 10 yıldır bu böyle, bıktım yaaa ne kadar iyi niyetli olsamda savaşsamda hastalığım öne çıkıyor ben kaçmasamda insanlar beni çöpe atıyor. ama biliyorumki, ben tek değilim benim gibi bunları yaşayan vardır, umarım vardır artık çünkü bu yalnızlığa dayanamıcam. kimle konuşsam bişi anlamıyor ne sanıyorlar kendilerini tanrımı? bi .. bildikleri yok diğer insanların, yaşamayan asla bilemez! doğru deilmi? herkez bir araba kazasında orasını burası yada bir bacağını kaybetse, onu yaşayan kadar kimse bu acıyı bilemez, istediğimiz kadar üzücü birşey olduğunu bilsekte onun kadar bilemeyiz. benim tahammül edemediğimde bu, ailemle konuştuğumda yada başkasıyla ya bön bön bakar yada sanki kendilerini doktor sanırlar ne bilecekler bizim ne yaşadığımızı, bir süredir paxil kullanıyorum, 4,5 yıldırda seroquel kullandım ama seroqueli kesmek üzereyim çünkü bir yardımı olmadı, bir süre tekrar zyprexa kullanmaya başladım. Bu seferde yanetkileri oldu ama son 2 yıldır yanan alevi biraz olsun dindirebildim belkide doğru ilaçları buldum bugüne kadar 10dan fazla ilaç kullandım ama sadece 2 3 tanesinden fayda görüyorum:Leponex,Teril ve Anafranil. Hastalıklar yetmiyormuş gibi bide aile baskısı çekiyorum neymiş efendim yıllardır ilaç kullandın bitmedimi sorunların ilaç alıp domuz gibi uyumaktan başka bişi yapmıyorsun,senin işin allahlık,ne var da bu kadar ilaç alıyorsun iyice hastalık hastası oldun vs............. evet yıllardır ilaç kullanıyorum ama keşke kaybettiğim yılları geri getirse kaybettiğim insanları geri getirse isterse ailem kafamı kırsın. ama kaybettiğim yılları hiçbirşey geri getiremez eğer yolun başındaysanız biran önce doktora gidin ve tedaviye başlayın!!!!! ve sahip olduğunuz dostlarınızın arkadaşlarınızın değerini bilin gün gelir tek ihtiyacınız o bikaç kişi olur ama yalnızlığın verdiği acıyı dünya dolusu paranız olsa dindiremezsiniz!!!!! Yoksa benim gibi yolda yürürken başınız yere bakar vaziyette,kafada şapka ve gözlük dünyadan kopar gidersiniz. Hep düşündüm acaba benim gibi insanlar varmı diye ama bugüne kadar rastlamadım o yüzden bu şehre ...bul diyorum. Hepinize saygılar..................
_L_N_

Mesaj gönderen _L_N_ »

ben bir okb liyim,mücadele ede ede birçoğunu azalttım,ocak,kapı kontrolü gibi..kendimi azarlayıp,iç sesimi susturuyorum..işe yarıyor bazen,bazense kriz şeklinde geliyorlar resmen,saatlerce aklımdan çıkmıyor o taktığım konu her ne ise,halledemediğim süre boyunca işkence yaşıyor gibi hissediyorum kendimi..işkence yaşamak için illa fiziki birşey yaşamak gerekmiyor,zihni işkence de çok acı veriyor..sonra kendimi uykuya veriyorum,başka türlü geçmiyor krizler..

uzun lafın kısası,yalnız değilsin.
global

Mesaj gönderen global »

Geçmiş olsun arkadaşlar. Ben okn li değilim. Bu yüzden sizi anlayamam. Anlamaya çalışıyorum. İşaallah kurtulursunuz. Allah sabır versin ve aşmak için güç versin...
Kullanıcı avatarı
azimli
Moderatör
Mesajlar: 1645
Kayıt: 04 Tem 2006, 01:32

Mesaj gönderen azimli »

bendede bir ara ufak takıntılar baş göstermişti, hatta bir ara baya bir bunalmıştım. ama sonra ''ben delimiyim, aptalmıyım hayatı işkenceye döüştürüyorum baksana etrafına senin kafana taktılarını kimse umursamıyor bile'' dedim kendi kendime kendi kendime ve arkama bile bakmadım birkaç kez birkaç kez böyle yaptıktan sonra geçti şimdi hiç takıntım yok
_L_N_

Mesaj gönderen _L_N_ »

okb bu kadar kolay bir şekilde bitip-gitmez.demek ki sen okb yaşamamışsın azimli.bence sevin buna.okb berbat birşey.insana hayatı zehir ediyor.
fade to black
Mesajlar: 2747
Kayıt: 24 Nis 2007, 16:49

Mesaj gönderen fade to black »

part time lover, ben de seninle aynı şeyleri yaşıyorum. düşünmek istemediğim düşünceler özellikle gelip beynimi kemiriyor ve ben kimseye anlatamıyorum. zaten ailemle yaşarken de bu düşüncelerim ve takıntılarım onları üzmekten başka işe yaramıyordu. suçlu da hisseidyorlardı elbette, çünkü neresinden bakarsan bak kendini yiyen biri olmama bir yerde onlar neden oldular. tabii biolojik yatkınlık da vardır mutlaka, bunu yadsımıyorum. ama bununla yaşamayı az-çok öğrendim. madem yenemiyorum, hastalıkla beraber yaşıyorum. insanlara belli etmemeyi de uzun süre önce öğrendim. sana tavsiyem ise bir uzmana görünmen. benim zamanında bunu tedavi ettireek imkanlarım olmadı. zaten bunun bir hastalık olduğunun da bilincinde değildik. olsaydık, şimdi çok şey farklı olur muydu? bilemiyorum. tek bildiğim bu dünyaya 1 kere geliyorum ve okb gibi bir hastalığın hayatımı mahvetmesine izin vermeyeceğim. sen de izin verme.
Cevapla