İÇİMİZDEKİ ÇOCUK MU,NERDE ACABA,GÖREN VAR MI

[vhisky]

sewgili gkçe,öfkeni kontrol edebilirsin,en çok hatayı öfkelendiğinde yaparsın.hatayla kastettiğim normalde o kadar çok tepki vermeyecekken aşırı tepki vermek gibi.ben çok kontrollüyüm.ilaç kullanırken öfkemi daha kolay kontrol ediyordum ama şimdi de fena değilim.eskiden çok tepki vermezdim,yani surat yaparak cezalandırırdım insanları,şimdi de surat yapıyorum ama artık çok sinirlendiğimde bağırabiliyorum bile.tepki vermek iyi bişey,sfliler tepki veremez,tartışmaktan kaçar,iyileşme göstergesidir bence öfkeni birine gösterebilmek.tabi sonuç alırsın alamazsın o ayrı bir konu.senin de problemin baban demek,istersen bi gün kapıştırabiliriz babaları.ben çok kapıştım babamla,zaten onunla mücadele ederken hissettim tükendiğimi,mücadele gücümün azaldığını.ben sf olacağımı biliyordum.sf olduğunu bilmiyordum ama bişeylerin patlayacağını biliyordum.gücümün kalmadığını hissediyordum.benim hayatım sfden önce ve sonra diye ikiye ayrılıyor.sf benim herşeyimi değiştirdi.sfden önce ben,çok güçlü,korkusuz,haksızlıklara her zaman tepki veren,hatta muhalefet bir insandım.grupça otururken insanlar benden korkardı,kimi ne zaman bozacağım belli olmazdı.öfkeliydim çok herkese,herşeye.çok ilginç dimi,şimdi ben korkuyorum insanlardan ya beni birisi bozar da rezil olursam diye.etme bulma dünyasında yaşadığımıza çok inanıyorum.böyle birşey olabilir mi:bi gün alkollüydüm 5, katta oturuyorduk,balkondan aşağıya kusmuştum.hatırlayınca ertesi günü utanıp gülmüştüm.birkaç ay sonra aynı şey başıma geldi.kaç kişini kafasın kusulmuştur sokakta yürürken.bunu hep söylerim çok somut bir örnek,ne ekersen onu biçersin.özür dilerim çok iğrençleştim bu yazıda,kusmuk falan,bak yine söyledim görüyomusunuz.neyse ben yıllarca insanları bozdum,şimdi aynı şeyin başıma gelmesinden korkuyorum sfm var.zannediyorum o hocaya cevap veremediğimde insanları aaşağıladığım gibi kendimi de aşağıladım daha doğrusu içimdeki çocuğu,o da fırsat kolluyordu zaten,onu o kadar çok eleştirmişim duygularını o kadar çok bastırmışım ki diğer benden yani içimdeki ana-babadan nefret ediyordu.o olay fırsat oldu,içimdeki çocuk yani kendim kendimle alay ettim o olay sonrasında.içimdeki çocuk dedi ki hani güçlüydün,hani sen insanlarla oynardın,hani kontrollüydün,noldu.o gün bugün,içimde ikiye bölünmüş olduğumu fark ettim ve çatışma sürüyor,uzlaşma ise çok zor.eskiye göre daha az,ilerliyorum ama tam anlamıyla uzlaşamadım kendimle.bazen rüyamda kendi çocukluğumu görüyorum,çok etkileniyorum o zaman.bilinçaltım bir şeyler söylemeye çalışıyor ama ben ve şimdiye kadar gittiğim terapistler bunu henüz anlayamadık.sfsi olmayanlar bu yüzden şanssız onlar içindeki o kadar bastırmışlar, kuralcı,toplumcu kabul görme ağır basan taraflarıyla yaşamaya o kadar çok alışmışlar ki,içlerindeki çocuktan haberleri yok,dolayısıyla çiçlerinde çatışma yok,tedirginlik yok korku yok.halbuki bizi tek mutlu edebilecek içimizdeki çocuk.çılgın,eğlenceli tarafımız o.ben kendimi şanslı hissediyorum sfm çıktığı için.yoksa hala sözde güçlü ve mutsuz biri olarak yaşıyor olacaktım.hatırlıyorum o zamanları duygular yoktu sanki hep bastırmışım,mantık vardı,kendime çok güveniyordum ve güvendeydim ama hiç mutlu değildim.şimdi çok mutluyum.ewet korkuyorum,güvensizim ama mutluyum,artık içimdeki çocuğun sesini duyabiliyorum.kavga etsem beni çıldırtsa da onu seviyorum.bir tek onunla mutluyum.

[gkce]

demek SF sorunun sonradan ortaya çıktı.çok ilginç,genelde çocukluğa dayanır.ama söylediğin gibi bir şeyleri içinde hep bastırmışsınız.yani aslımda birdenbire olan bir şey değil.
ben kendimi bildim bileli hep böyleyim.eskiden daha da beterdim.kendimi dünyanın en önemsiz insanı gibi hissederdim.biri benimle arkadaş olmaya çalışsa sanki bana lütufta bulunuyormuş gibi gelirdi ya da mutlaka bir çıkarı vardır diye düşünürdüm.en beş para etmez insanların yanında bile hep kendimi ezik hissederdim.iyi bir şey olduğunda benim buna hakkım yok ki faln diye düşünürdüm.bir ortama girmek,hatta sokakta yürümek bile kabus gibi bir şeydi.
şimdi her gün Allah'a şükrediyorum,beni o kabus günlerden kurtardığı için.çekingenlikten,utangaçlıktan ve kendimi küçük görmekten kurtuldum ama bazı şeyleri hala aşamadım.mesela eleştiriye hiç ama hiç tahamülüm yok,karşımda saçmalayan cahil bir insan gördüğümde sinirlerim tepeme çıkıyor,kendimi istediğim gibi ifade edemiyorum.
ama biliyorum bu kadar yol katettiysem,bundan sonrasını da aşacak güç var
demektir bende.siz de kendinize inanın arkadaş nolur