Ben SF olduğumu öğrendiğim o kötü zamanlarda, teker teker normalde yaptığım basit şeyleri yapamaz hale gelmiştim. Kendimden korktum. En sonunda hiçbirşey yapamamaktan korktum. Sonra aylarca mücadele ettim. Resmen ailemin yanında bile rahat olamıyodum. Kahvaltıda titriyodum. Hemen her sosyal işten korku duymaya başladım. Hayatıma anksiyete hakim oldu uzun bir süre.
1 sene sonra doktora gittim. İlaç kullandım ve doktordan telkinler aldım. 1-2 ay içinde durumum iyiye gitti. Daha neşeli oldum. Depresyondan kurtuldum. Kendimi küçümseme ve kendime hakaret etme huyum tamamen bitti hala da öyle. Teker teker kaybettiğim şeyleri kazanmaya başladım. Çok ilerledim. 2 sene boyunca devam ettim böyle. Ama bu yaz tatile gidecektik. Oraya ilaçlarımı götüremedim. Sıcakta zaten ilaçlar da bozuluyordu. Ayrıca bir akrabam da vardı tatilde. Bir taraftan da doktor zaten ilaçları bırakmamı istemişti. Sonsuza kadar ilaç kullanamazdım. Ben de bıraktım. Yavaş yavaş bıraktım ve en son hiç içmedim.
Tatil iyi geçti. 1 ay süresince hiçbirşey yaşamadım. Ama daha sonra herşey altüst oldu. Eski korkular başladı. Yine en basit işlerden dolayı anksiye yaşıyordum. Uzun zamandır yaptığım şeyleri yapamaz oldum. Sorunlardan kaçmaya başladım. Ramazan nedeniyle ilaçlara tekrar başlayamadım. Şimdi de okul başladı ve ilaçlara alışmak 1 ay sürüyor nerden baksak. Ayrıca ilk 1-2 hafta anksiyete ve PA attırıcı etkisi var yazıyo prospektüste. Zaten durumum çok kötü. Yemek bile yiyemez oldum. Nasıl başlıcam bilmiyorum bu ilaçlara.
Kısacası aptal bir tatil yüzünden ilaçları bıraktım. Keşke bırakmasaydım. Şimdi başlayamıyorum da. Şimdi başlarsam da bırakması çok zor. En son bırakırken 2-3 hafta kendime gelememiştim o kadar yavaş bırakmama rağmen. Kafam allak bullak. Her geçen gün eski halime yaklaşıyorum.
Çok büyük haksızlık bu ya. 2 sene boyunca uğraştım zar zor yol katettim. 1 ayda sil baştan. Herşey eskiye döndü.
HAYAT ÇOK ZOR
HAYAT ÇOK ZOR
*Toplumun %10 unda SF görülüyormuş ama ben göremiyorum ve sadece birkaç talihsiz insandan biri olduğumdan korkuyorum.
evet....kesinlikle öyle....hayat çok çok zor hemde tabi bizim gibi hem hayatın yükünü çeken hemde sf ile uğraşmış yada hala uğraşan insanlar için dahada zor..
o kadar çok yapmak isyetipte yapamadıklarımız...söylemek isteyip söyleyemediklerim varki..bunları gerçekleştiremediğim için bazen kendimden nefret ediyorum bazende beni bu kadere mahkum eden hayattan.
o kadar çok yapmak isyetipte yapamadıklarımız...söylemek isteyip söyleyemediklerim varki..bunları gerçekleştiremediğim için bazen kendimden nefret ediyorum bazende beni bu kadere mahkum eden hayattan.
benmişim kendimden bir korkak yaratmışım,
kendimi korurken en çok ben ürkütmüşüm,
benmişim kendimi savunurken en çok haçerleyen
bir meçhul olmuşum failim ben...
ama beni bana küstüren,beni bana kırdıran
sf'nin hiç suçu yokmu???
kendimi korurken en çok ben ürkütmüşüm,
benmişim kendimi savunurken en çok haçerleyen
bir meçhul olmuşum failim ben...
ama beni bana küstüren,beni bana kırdıran
sf'nin hiç suçu yokmu???
sevgili sunlight
sfnin bize karşı kullanmaktan vazgeçmeyeceği ümitsizlik,bitmişlik, devamlı yenilgi duygusu... ve en önemlisi de (uzman yıldız burkoviğin kitabında belirttiği gibi) beynin kendine devamlı setler koymasıdır..korkuların başımıza gelmemesi için..bu beynimizin savunma sistemi..(herzaman yararımıza çalışmadığı gerçek:) ) ..biz gerilerken beyin gerilediğimiz her safhaya bir set koyar ve hayattan daha da soyutlaşmış oluruz.
mesela tahtaya kalkmaktan korkuyorsak beyin bize ilk olarak tahtaya kalkma der.sonra bu kalkma ihtimalinin daha da azalması için "en arkalara otur" ve daha da sonraları "o derse girme" ... dikkat ederseniz beynmiiz tahtaya kalkma ihtimalinin sıfırlanması için bizi devamlı kaçırmakla meşgul.tabii bir safhada kalıp savaşmaz ve akışa bırakırsak kendimizi..psikololjide bir ismi vardı bu olayın unuttum.
yani tek çare göğüs göğüse çarpışma..kendine bu çarpışmada sana yardımcı olacak bir çok şey bulabilirsin.ama bunlar senin ürünün olmalı..çünkü dış yardımcılar (ilaç gibi) sana zamanla şu soruları sordurtur..ben ilaca mı bağlıyım" , ilaç içiyorum çünkü tek başıma başaramam !, ilaçsız yapabilirmiyim!!?....
sana çok önemli bir şey söyleyeyim: tedaviyle geçirdiğin, hastalığı yenmeye çalıştığın o iki yılın ziyan olduğunu düşünüyorsun...kesnilikle yanlıştır..yaptığın hiçbirşey boşa gitmedi..fakat insan farkedemiyor işte..halbuki sf yi yenme yolunda yaptığımız zerre bile mutlaka bize belli bir mesafe aldırıyor..ama bunu yendiğinde göreceksin.şimdi görmen için farklı düşünmen gerek
sfnin bize karşı kullanmaktan vazgeçmeyeceği ümitsizlik,bitmişlik, devamlı yenilgi duygusu... ve en önemlisi de (uzman yıldız burkoviğin kitabında belirttiği gibi) beynin kendine devamlı setler koymasıdır..korkuların başımıza gelmemesi için..bu beynimizin savunma sistemi..(herzaman yararımıza çalışmadığı gerçek:) ) ..biz gerilerken beyin gerilediğimiz her safhaya bir set koyar ve hayattan daha da soyutlaşmış oluruz.
mesela tahtaya kalkmaktan korkuyorsak beyin bize ilk olarak tahtaya kalkma der.sonra bu kalkma ihtimalinin daha da azalması için "en arkalara otur" ve daha da sonraları "o derse girme" ... dikkat ederseniz beynmiiz tahtaya kalkma ihtimalinin sıfırlanması için bizi devamlı kaçırmakla meşgul.tabii bir safhada kalıp savaşmaz ve akışa bırakırsak kendimizi..psikololjide bir ismi vardı bu olayın unuttum.
yani tek çare göğüs göğüse çarpışma..kendine bu çarpışmada sana yardımcı olacak bir çok şey bulabilirsin.ama bunlar senin ürünün olmalı..çünkü dış yardımcılar (ilaç gibi) sana zamanla şu soruları sordurtur..ben ilaca mı bağlıyım" , ilaç içiyorum çünkü tek başıma başaramam !, ilaçsız yapabilirmiyim!!?....
sana çok önemli bir şey söyleyeyim: tedaviyle geçirdiğin, hastalığı yenmeye çalıştığın o iki yılın ziyan olduğunu düşünüyorsun...kesnilikle yanlıştır..yaptığın hiçbirşey boşa gitmedi..fakat insan farkedemiyor işte..halbuki sf yi yenme yolunda yaptığımız zerre bile mutlaka bize belli bir mesafe aldırıyor..ama bunu yendiğinde göreceksin.şimdi görmen için farklı düşünmen gerek
Arkadaşlar haklısınız. Desteğinize için çok teşekkür ediyorum. Ama son iki haftadır hergün peş peşe anksiyete geçirir hale geldim. İlaç kullanırken günde 1 kez şiddetli anksiyete geçirirsem gün boyunca pek bişey olmuyodu. Şimdi günde resmen 5-6 kez sürekli yaşıyorum. Hep gerginim. Akşam olmuş artık eve dönücem. O zaman bile kalbim küt küt bir sıkıntı var içimde. Evde bile endişeliyim. Bedenim bunu nasıl kaldırıyor anlamıyorum. Berbat bişey bu. Kalbim nasıl bu kadar çarpabiliyo gün boyunca?
Gittikçe geri adım atmaya zorluyor bu durum beni. İlaçlara başlamaktan başka çarem kalmadı yani. Kaldı ki ilaçlar da o kadar etkili değil ve tam randımana ulaşması için en az 1 ay gerekir. Kara kara düşünür oldum. Hergün ders var ünide. Sınıfta hep gerginim. Kafayı yeme noktasına geldim. Not alırken bile zorlanıyorum. Titrememek için zor tutuyorum kendimi. Neşem kalmadı. Hatta okulun ilk günü o kadar çok anksiyete yaşadım ki eve dönerken baş ağrısından ölüyordum. Depresyona da adım adım yaklaşıyorum.
Gittikçe geri adım atmaya zorluyor bu durum beni. İlaçlara başlamaktan başka çarem kalmadı yani. Kaldı ki ilaçlar da o kadar etkili değil ve tam randımana ulaşması için en az 1 ay gerekir. Kara kara düşünür oldum. Hergün ders var ünide. Sınıfta hep gerginim. Kafayı yeme noktasına geldim. Not alırken bile zorlanıyorum. Titrememek için zor tutuyorum kendimi. Neşem kalmadı. Hatta okulun ilk günü o kadar çok anksiyete yaşadım ki eve dönerken baş ağrısından ölüyordum. Depresyona da adım adım yaklaşıyorum.
*Toplumun %10 unda SF görülüyormuş ama ben göremiyorum ve sadece birkaç talihsiz insandan biri olduğumdan korkuyorum.
bence sen o ilaçları unut ..anladığım kadarıyla bu duruma gelmende ilaçların payı büyük..biraz başka destekler bul kendine..yakın bir arkadaşın olabilir sevdiğin, mutlu hissettiren herşey olabilir. özgüvenini ayağa kaldırırsan zaten bunlaradan hiçbirisine ihtiyacın kalmayacak ..depresyon vb için çok etkili şifalı bitkiler sürüyle..masela sarı kantaron otu..hiçbirşey yapamıyorsan senden kötüler var onlara bak..Allah yardımcın olsun
Yok kaşif ben ilaçları bırakınca böyle oldum malesef. Yazın bıraktım ilaçları. Tabi o zamanlar iyi anlayamadım fazla sosyal aktivitelerim olmadığı için. Sonra baktım arkadaşalrla takılamıyorum. Hergün anksiyete falan. Dedim belki okullar başlamadı ya, hep evde oturduğum içindir alışınca geçer falan. Okullar da başladı. Hiçbişeye alıştığım falan yok. Hep aynı ve çok kötü günler geçiriyorum.kaşif yazdı:bence sen o ilaçları unut ..anladığım kadarıyla bu duruma gelmende ilaçların payı büyük..biraz başka destekler bul kendine..yakın bir arkadaşın olabilir sevdiğin, mutlu hissettiren herşey olabilir. özgüvenini ayağa kaldırırsan zaten bunlaradan hiçbirisine ihtiyacın kalmayacak ..depresyon vb için çok etkili şifalı bitkiler sürüyle..masela sarı kantaron otu..hiçbirşey yapamıyorsan senden kötüler var onlara bak..Allah yardımcın olsun
Bu alışmakla kesinlikle olmayacak galiba. O yüzden karar verdim. Bugün ilaçlara tekrar başlıyorum. Aldım hepsini prospektüsleri tekrar tekrar okudum. Şans dileyin arkadaşlar. Gelişmeleri yazarım. Herkese eçmiş olsun, Allah sabır versin hepimize.
*Toplumun %10 unda SF görülüyormuş ama ben göremiyorum ve sadece birkaç talihsiz insandan biri olduğumdan korkuyorum.