Baslikta belirttigim gibi ailem sf hastaligimin ve depresyon hastaligimin oldugunu biliyor. Size hikayemi kisaca anlatacagim, belki ailesine acilamayanlar kendine nasil bir yol izleyecegine dair bir seyler bulurlar. Yazacaklarimida insallah anlayabilirsiniz. SFden dolayi basim cok daginik su an.
Az birsey kendimden bahsedeyim. 21 yasindayim. Bu hastaligin yaklasik 3 senedir farkindayim+ depresyonda var. 2 senedir ciddi anlamda bu hastalikla savasiyordum.
Almanya dan 2 ayligina Türkiye ye tatile gelmistim. Bu sefer iyi bir tatil yaparim diyordum kendime, cünkü arkamda 2 senelik kara bir zaman dilimi var. Önümdede 3 sene daha var ilerisi icin sarj olurum diyordum. O hevesle tatilimi en iyi sekilde gecirmeye calistim. Yazliga felan gittik, mac yaptim vs. Ayni zamanda, check-up gibi kendimi kontrol ettiriyordum. Dis, kulak derken, annemlere basimda agriyor dedim. Onlar tabi gecer felan, ama ben israr ettim, ki beynimde bir sorunda olabilecegini düsünüyordumda(keske olsada hep ailemin yaninda kalsam diye düsünüyordum zaten :? ) Bu sebeple özel hastaneden Nöroloji doktoruna gittik. Doktor az bir sey bakti. Durusumdanmidir nedir, az bir kontrolden sonra, unipolar depresyon teshisi koydu. Icimden helal olsun dedim adama, nasilda anladi
. Neyse, aklima simdi kapi önünde bekleyen ailem geldi bir anda. Onlara ne diyecektim?? Ben nöroloji doktorunun bu teshisi koyacagini zannetmiyordum cünkü. Bi kacis yolu düsündüm ama, artik buradan da kacis olmazdi yani. Adam recete felan yazdi. Uyku hapi birde anti depresan. Kapidan ciktim, annemle babamin yanina oturdum. Ne oldu dediler. Bende utanarak bozararak unipolar depresyon dedim. Birde sanki bende ilk defa duymusum gibi rol yapmaya calisiyordum Hey Allahim. Buydu iste hep yapmak istedigim, söylemek istedigim. Yüzlerindeki ifadeyi merak ediyordum. Sanki biraz sasirmislar gibiydi, sessizlik oldu. Anneannemde bi ara depresyon hastaligi oldugu icin az cok biliyorlardi bunun ne anlama geldigini.O anda hastaligin sebeplerinden felan bahsetmedik hic, doktor ne yapti, ne ilaclar yazdi onlari konustuk. Eve kadar hicbirimiz dogru dürüst konusmadik sanirim. Ben arabada saklanacak delik ariyordum, utaniyordum akilliya bak iste. Hep istedigin sey bu degilmi sevinsene. Eve geldigimizde seviniyordum bu durumdan. Bir yandanda icimde huzursuzluk vardi, simdi neolacak...
Aksam yemeginde baya bir utanmistim, yanimda kardesim oldugundan bu konu acilmadi. Yemekten sonra, annemle babamin kendi arasinda konusmalarini duydum. Megerse annem anneannemle dedeme durumu anlatmis, onlarda acaba biz birsey yaptikta onun icinmi böyle oldu demisler. Cok hosuma gitmisti. Demekki durumumu önemsiyorlar.
Nöroloji doktorunun verdigi uyku haplari cok kötü tesir yapiyordu. 1 kere aldim, ama 2 gün kendime gelememistim. Annem, böyle olmaz, sen ögrenci cocuksun, uyku hapi sana olmaz deyip psikiyatriste götürmek istedi. Gidecegimiz doktorda anneannemin psikiyatristiydi ayrica. Gittik annemle. Ben gene cok utaniyordum. Ben doktora durumumu anlattim 40 dakika kadar. 1 ay sonra tekrar Almanya ya dönecegimden bir tedavi olmazdi. Ama haplarimi degistirdi. Uyku yapmayan haplar verdi. Sadece ilacla tedavi olmaya calisacaktim. Ciktiktan sonra, annem durumumu sordu haliyle. Doktor SF arti depresyon dedi direk
. Artik SFli oldugumuda biliyorlardi yani. Gene cok utaniyordum.Bu arada ailemle hicbir zaman bu hastaligin sebepleri üzerine konusmadik. Onlar hep sunu yapariz, bunu yapariz dediler. Bende konuyu acmaya utaniyordum zaten.
Gene gurbete geldik. Bu sefer yeni arkadaslarla tanisacaktik göya. Yeni insanlar, yeni ortam. Onlar hep kendi aralarinda konusuyorlar ama ben bir türlü söyleyecek bir sey bulamiyorum. Tamam bir seyler diyecegim ama, hicde bilmedigim yerlerden konusuyorsunuz. Bi süre sonra birisi, sen niye konusmuyorsun hic dedi :? Yanimdakide "Bumu? Bu hic konusmaz ki." demezmi :evil: Birde gülüyorlar üstüne. Bu olayin üstünden 1 hafta falan gecmistir, evden kimseyle konusamiyordum. Merhaba, günaydin diyecek cesareti bulamiyordum. Göya tatil yapmistin hani. Gene savasmaya devamdi.. Ama artik yorulmustum, savasmaktan bikmistim. Birgün birisi odasina cagirdi. Bana neden bizimle hic konusmuyorsun diye sordu. Arkadaslar benim hakkimda hep soruyorlarmis, neden bizimle konusmuyor diye. Ters bir seymi yaptik diyorlarmis. Evet yaptiniz ama nasil söyleyeyim simdi. Selam sabah yok, sabah gidip aksam geliyorsun dedi. Böyle olmaz dedi. Onlarla konusacakmisim zorla. :?
O gece yatakta aklimdan hep kötü seyler hep ne yapacagim geliyordu. Birakip gitsem türkiyeye annemin yanina ne olurdu? Sabah 5 e kadar böyle düsündüm arkadaslar, ve sinir krizi gecirdim sanirim ne yapacagimi bilmez haldeydim. Herkes uyurken salya sümük koridorda, salonda geziniyordum, kendime vuruyordum. Dipteyim demek buydu iste. Anneme cepten, "Ne hallere düstügümü bilmiyorsunuz. Sizin yaptiklariniz yüzünden bu haldeyim. 20 sene gün yüzü görmedim." vs.vs. Bunu yapmamaliydim, ama oldu iste. Anneme bunu yapmama hakkim yoktu. Ama mesaji yazarken yari bilincli gibiydim, delirmistim. Sonrasini cok anlatmayacagim, gözlerim doluyor. Beni aradilar durmadan, mesajlar falan. Disari attim kendimi saat 5. Yaptigimdanda utaniyordum annemlere. Onlara birseyim yok dedim özür dilerim dedim. Ama ok yaydan cikti bir kere. Artik geri gelmemi istiyorlar.Sagligim daha önemliymis.
Simdi olayin cok ciddi oldugunun farkindalar. Neden böyle oldu diye soruyorlar, daha konusmadim nedenlerini. Yakinda Türkiye ye 1 senelik tedavi icin dönecegim. Universiteyide iptal ettirip, birdahaki seneye devam edecegim.
Kisa olur demistim ama uzun oldu. Insallah bir yardimi olur bu yazinin. Cogu kisi ailesine söylemek istiyor biliyorum. Ben bunlari hic kurgulamamistim. Ama kader iste. Nereden nereye. Belki siz böyle bir hikayeyle durumu aciklarsiniz.
Saygilar.
Insan ailesine lanet edermiymis demeyin, ben artik her gün onlara yüzlerine veya icimden beddua ediyorum, ne bu dünyada ne de öbür dünyada huzur görsünler diye. Nefretimin, kinim en cok onlara. Bende digerleri gibi ailemle gurur duymak isterdim ama malesef bu yasadigim hayat beni onlara tamamen düsman etti... Cok zor, cok aci verici bir hayat yasiyoruz yaa arkadaslar, ben artik kendimden korkmaya basladim, hadi simdi gencim diyorum, katlaniliyo bazi seyler, ya ihtiyarligim nasil olucak eger yasarsam?