yarın beni unutacaklar zaten

[onemoreakd]

ilk hatırladığım ilkokul dönemim. 23 nisan. şiir okuma seçmeleri var. öğretmenimin bendeki içe kapanıklığı, kalabalık ortamlarda konuşamama durumunu sezdiğinden dolayı beni kattı bu şiir içine. sonra okulun türkçe hocalarının önünde okuduk şiirleri. bahri diye bi türkçe hocası beni çok kötü eleştirdi. olmaz böyle dedi. 23 nisan günü benim öğretmenim "boş ver sen onu hadi çık sen oku" dedi ama okuyamadım. belki o gün o şiiri okusaydım bu gün böyle olmazdı.

neyse. şimdi üniversitedeyim. 3 oldum şükür. önceden bu kadar sorun değildi ama üniversitede olacak gibi değildi. sürekli sunumlar, konferanslar. bölümümden dolayı bi çok insanla muhattap olmak zorunda kalışım. "artık aşmalıyım, iyileşmeliyim" dedim kendime.

psikiyatriste gittim önce. orda kendimi doğru düzgün ifade edemedim bile ağlayıp durdum sadece. ellerim titriyo, terden sırılsıklam, kalbim yerinden çıkacakmış gibi, doktorun yüzüne bakamadım bile. her zaman böyleydim işte. 2 ilaç yazdı ve psikologa gönderdi.

psikologla başladık bilişsel davranışçı tedaviye. 2-3 ay sürdü terapiler. %ler üzerinden hesaplamar yaptık, verdiği ödevleri yaptım. yalnız olmaktan korkuyordum tek başıma olmayı herşeyden çok seviyorum artık.

tamamen bitti diyemem. kalabalık önüne çıkınca yine heycan oluyor. ama bu herkeste var. yani sıfır adrenalinsiz bi hayat yokki. bu mereti farkettim edeli çevremde, otobüste, metrobüste olan insanları incelemeye başladım. aslında herkes biraz sosyal fobik. biz biraz abartıyoruz galiba.

artık bir şey yapılacaksa önce ben atlıyorum. bir cafeye gidilecekse önden ben giriyorum mekana. sesimi yükseltmeyi seviyorum.amfinin kapısını çekip çıkıyorum hocaları bile takmıyorum artık. mükemmel olmak zorunda değilim. bu hayatta benimde hata yapma hakkım var. çünkü yarın beni hatırlamayacaklar bile. hatta hatırlasalar ne olacakki ne kadar hatırlayacaklar ne kadar başkalarına anlatacaklar beni.

sözü fazla uzattım "azmeden başarır". ben yaptıysam herkes yapar.

[kalender]

Çok hoş, tebrik ederim.Ben de senin gibi savaşmayı tercih edenlerdenim.Uzun zamandır uğramıyordum buraya.Hep karamsar hikayeler okumak benim de içimi karartıyordu çünkü.Dönüşte ilk bu yazıyı okumak hoşuma gitti.Ben de yüksek lisans yapıyorum ve bu sunumlar benim için tam bir sorun.Ama belki de bir şans.Kimbilir? En rahat insanların bile toplulıuk içinde az da olsa heyecanlandığını ben de gözlemledim.İlaçlar beni rahatlattı biraz gelişme kaydediyorum.Daha iyi olacağım inşallah.Savaşmak gerekiyor.Şu rezil olma korkusundan tam olarak kurtulmak gerekiyor.Çünkü bizler rezil olacak şeyler yapmıyoruz.

[jokersurat]

Yazdığınız yazı oldukça dikkatimi çekti ve okudum. Ama katılmadığım bazı noktalar var. Sorun, bir daha ''hatırlanmamak' değil bence, sorun ''o an ki hal ve tutumlarımız ve bunun getirdikleri'' yani, insan daha anlaşılır olmak, ilgi çekmek, sevilmek, aranmak, normal kabul edilir olduğunu hissetmek gibi temel ihtiyaçlara aç ve bunların doyurulmasını istiyor. Elbette, yıllar geçtiği zaman herkes bir taraflara savruluyor. Bu değil ki ne zaman olursa olsun, karşılaşınca kişinin karakteristik özelliklerini anımsamayalım. Anımsanabilir. Dediğim gibi, sorun bu değil. Sorun, aç olan güdülerimizin doyurulmamış olması. Sf olsun, olmasın bu hep böyle.