Çocukluğumdan kalma utanç duyduğum, üzüldüğüm, yarasını taşıdığım tüm sırlarımı yargılanmayacağım hissiyle anneme anlatıp itiraf ettim ve ağladım. Annem hiç yargılamadan, tepki vermeden izledi. Zaten maksat benim rahatlamamdı. Senelerin birikimini itiraf ve ağlama sonrasında hani meditasyon yapıp nirvanaya erenler vardır ya sanki öyle gibi oldum, böyle bütün kafam, başım ferahladı, aydınlandı gibi, üzerimde bir tır varmış da o gitmiş gibi oldu, hafifledim, uçuyor gibi, bu halim 6 aydan fazla sürdü hatta... Bu halimi aynı zamanda sosyalleşerek, yoga-meditasyon-nefes-namaz-zikir yapıp ve farkındalık-yüzleşme kitapları okuyarak sürdürmeye çalıştım ama geçici oldu bunun sürmesi. Sonra birkaç haftalığına ara ara birkaç kez daha böyle bazı nefes egzersizleri ya da yine itiraflar sonucunda rahatlık hissettim. İtirafta duygusal bir yük kalkıyor, otomatik rahatlıyorsun, gevşiyorsun, beynindeki korku siliniyor, nefes egzersizi yaptığın zaman da egzersiz esnasında belli yerlerin kasılıp uyuşuyor ve sonra egzersiz sonrası da ağlayıp o şeyleri üzerinden atıyorsun, yine rahatlama oluyor.
Hepsi bi yana ilk itirafım ve 6 aylık ilk rahatlığımı anlatamam güzelliğini. Hayatımda ilk defa korkusuz, özgüvenli, aktif, eril, güçlü hissettim, aynı zamanda merhamet duyan, koruyup kollayani sorumluluk alabilen bir tip oldum. Böyle adeta beynim rahatladı, sanki kafamın çevresinde bir hale varmış gibi, gözlerimin görüş alanı yanlara doğru açıldı diyebilirim, sosyal fobi olan birisinin gözleri kasıktır, net göremez yanlarını, bende ise bütün görüş alanım açıldı ve hatta daha uzağı bile görebilir oldum, bir iki saniye bile kendimi kasmadan insanların gözlerine bakamazken bu sefer dümdüz, sakince, ne saldırgan-ne korkakça, tamamen nötr olarak insanların gözlerinin içine uzun uzun bakabildim ve en önemlisi de insanları dinleyebildim, karşımdaki anlatıyor ben dinliyorum, otobüslere rahat bindim, insanlarla fazlaca samimi olup yakınlık kurabildim... Bende biraz anormal oldu enerji patlaması, yılların kirini-duygusunu üzerimden attığım için, bir doruk deneyim yaşadım adeta, mesela ilk olarak bahçeyi temizledim, çöpleri topladım, bir dolu iş yaptım ama kendimi durduramadım. Sokakta yürürken karşı kaldırımdakilerden çekinirken, birden öyle bir özgüven patlaması yaşadım ki yani abartmıyorum çıplak sokakta yürüsem kim ne der umrumda olmaz bile diyordum, o kadar yani. Offf ya süperdi süperrrr, süper ötesiii!!
)) Mutlu oldum şimdi o günleri düşününce...