Sosyal-Fobi.net , Sosyal Fobililerin buluşma noktası

aile yaşantısı olarak...

şunun gibi bi cevap bekliyorum: bizim aile çok sessizdi hiç konuşmazdık
yada: annem babam sürekli kavga ederdi geçimsizdielr
yada: bizimkiler çok eylnelcelidirler hep güleriz
yada: pek görmem
yada: boşandılar aneyle/babeyle yaşadım


filan bu kadar örnek yeter.. hadi yazın durumumuzun altında yatabilcek şeyleri araştralım

babamla şimdiye kadar hiç sohbet etmedim. o yüzden ailem sessizdi diyebilirim

Doohan yazdı:babamla şimdiye kadar hiç sohbet etmedim. o yüzden ailem sessizdi diyebilirim

aneyle aran nasıl?

aney candır ya, yirim onu

Bizimkilerin pek eğlenceli bir aile olduğunu söyleyemem ama pek sorunlu bir çocukluğum olmadı.Eski mahalle ortamları çok iyiydi özellikle yaz dönemi bütün koca karılar, abiler ablalar, arkadaşlar toplanırdı akşama kadar eğlenirdik mahallede

Kapı komşusu gibiyiz.Mutfaktan odama doğru geçerken şöyle oturma odasına bir selam çakıp geçiyorum.Babam bazen durduruyor.Gel diyor,ne oldu ne bitti,bir ihtiyaç var mı? .Azcık başımı uzatıyorum kapının kenarından biraz takılıyoruz birbirimize sonra herkes evine.

Genelde kavga ederlerdi, sinirli olduklarında bir şekilde abim ya da ben, ya da ikimiz kalırdık arada. Sinirlerini bizden çıkartırlardı. O yüzden abimle 'gel odaya gidelim bizi görmesinler' modunda olurduk.

nası bi ortamda büyüdük?
bize yapılanlara nasıl cevap vermeyi ögrendik ?
evin içinde bizi ayakbagı olarak gören, bize degersiz hissettiren, bize kötü bir çocuk oldugumuzu düşündüren, ilgi ihtiyacımızı karşılamayan, hatta taciz eden, sözel, fiziksel, ya da cinsel birileri var mıydı ?
kendi moral bozuklugunu çocuguna yansıtıp, çocuguna benim yüzümden annem/babam böyle, beni sevmedigi için böyle diye hissettiren biri var mıydı ?
kardeşiniz size nasıl davranırdı ? kardeşiniz tercih edildi ve siz ikinci planda mı kaldınız ?

benimkiler boşandı, tamamen kafayı yemiş bir anneyle büyümek zorunda kaldım
sf'yi yenersem bütün ömrümü psikolojik anlamda zarar görmüş çocuklara adamak istiyorum

çok sessiz bir aileydik

Gecimsiz ve huzursuz bir ailede..

ortam fena değildi, lakin biz ortama giremedik..

Sakin bir ortamda yetiştim. Sakin sakin yavaş yavaş büyüdüm.

Genel olarak birçoğumuzun ailesi şen,hareketli insanlar değil sanırım.Bunun da rolünün büyük olduğu anlaşıyor.Ama gerçekten öye ailesi hareketli,şakacı olan bir insanın bende hiç sessiz sakin olduğunu görmedim.Ama sonuçta bu ortamı biz secmedik ve kendimizi suclamak yerine kabullenip çözüm için harekete gecmek lazım..

Sakin bir ailenin sakin çocuğu olarak büyüdüm.Annem babam baskici insanlar da degildir. Tek çocuk olmam cevremizin fazla geniş olmamasından dolayı da pek insanlara alışkın olamadım.Bugünkü durumum da cocuklugumdaki yalnizligimdan miras kaldi sanırım.

johnson27 yazdı:Genel olarak birçoğumuzun ailesi şen,hareketli insanlar değil sanırım.Bunun da rolünün büyük olduğu anlaşıyor.Ama gerçekten öye ailesi hareketli,şakacı olan bir insanın bende hiç sessiz sakin olduğunu görmedim.Ama sonuçta bu ortamı biz secmedik ve kendimizi suclamak yerine kabullenip çözüm için harekete gecmek lazım..

Aynen öyle.
Cocuklugumu hatirliyorum da hep anneme babama yaranmaya calisirdim. Onlardan bir aferin beklerdim. Gelmeyince de özgüvenim altüst olurdu. Ama bir hata yapinca yüzüme vurulurdu o ayri. Yine de onlara kizamiyorum.