ne yazıyım ne biliyim ama olumlu yenmek falan değil değişim
Gönderilme zamanı: 16 Kas 2015, 20:37
burayı okuyan herhangi bir sosyal anksiyete hastası, bu bir hastalık senin karakterin değil bunu bil. ''benim karakterim lan'' diyenler için; öyle olsaydı dünya sağlık örgütü bunu tanımlayıp psikiyatrik hastalıklar arasına almazdı, tıpta dersi okutulmazdı, bir de tanımı yapılmış özellikleri yazılmış(semptomları) işte telefonla konuşamaz, yemek yiyemez, düşünceleri şöyledir(kendini aşağıladığın ya da olumsuzu düşündüğün) detaya girmiyorum her şey tanımlanmış ve sosyal anksiyetesi olan herkeste aynı şeyler var, düşünce şekli mekanizma aynı o yüzden karakterin öyle değil. hastalıktan dolayı karakterini ortaya koyamıyorsun kim olduğunu artık sen de karıştırıyorsun belki.
neyse hastalık olduğunu netleştirdikten sonra tedavisi var arkadaşlar. çok zor, intiharı düşündürtecek kadar yoğun umutsuzluk, her gün acı falan evet ben de yaşadım. tek söyleyebileceğim bu hastalıkta bilgili(hepsi bilgili zaten de) bir psikolog bulun asıl önemli olan size hitap edebilsin, onu siz anlarsınız söylediği şey size tesir edebilsin yani yoksa değiştirin başka birini bulun ama sonunda bulun. psikiyatra da gittim devleti saymıyorum, özelde tecrübeli iyi bir psikiyatra gittim önceye göre farkedilir olumlu bir değişim oldu ama geçmedi. demek istediğim psikologların yaklaşımı çok farklı. para sıkıntısı olabilir ama işe mi girersiniz nasıl yaparsınız bilmiyorum acımayın paraya gidin. bunu okuyanlar bu yönde adım atsın istiyorum çünkü ben senelerdir ilk defa farklı bir değişim yaşıyorum düşünce yapım değişti çevrem genişliyor anksiyete bitiyor karşı cinsle ilgili düşünce yapım değişti artık kendim gibi olabilirim hoşlandığım için gidip tanışabilirim, yalnızlık artık sorun değil yalnızlığı yenilmişlik gibi düşünmüyorum çünkü en güçlü kalem artık. beynim yorulmuyor kendimi beğendirme çabam yok, düşüncelerim daha net insanlar hakkında yakın olmalı mıyım olmamalı mıyım nasıl davranmalıyım gibi bocalamalarım yok netleşti her şey. istediğim insanlarla daha samimi ilişkilerim var. sessizlik, konuşmama benim karakter özelliğim sanıyordum kesin emindim ben konuşmazdım ama şimdi korkum baskılayıcı olmaktan çıkınca konuşuyorum zorunda hissettiğim için değil içimden geldiği için şu an kendi konuştuklarımı ya da anlattıklarımı önceden ne gerek var manasız şeyler boş laf karşıdaki de sıkılır zaten olarak görürdüm. sessizlik rahatsız etmiyor konuşacak bir şey bulmalıyım diye terlemiyorum sonradan az konuştum konuşmadım niye böyleyim diye vicdan azabı da olmuyor vs. vs...
daha detaylı yazılır sebepleriyle önceden böyleyken neden şimdi böyle diye ama gerek yok. sadece olduğunu olabildiğini bilin. o yüzden o kadar şimdi böyleyim şöyleyim diye yazdım örnek vermek için sizde de aynı düşünceler sıkıntılar var çünkü. dediğim gibi karakter değil hepimiz mi aynı karakteriz? hastalık işte tanımlanmış hepimizde aynı düşünceler, davranışlar, tepkiler, acılar. umutsuzluk sarmış her yanınızı biliyorum benim de öyleydi senelerdir hem de. senelerdir de depresyondayım yataktan çıkamayacak kadar değil ama hiç bir şeyden keyif almayacak kadar. her gittiğim görüşmede umudum yok keyif alacak bir şeyim yok diyen ben şimdi umutlu bile değilim olacak, değiştim diyorum ve ilacı bırakıyorum şu an depresif halim önceye göre çok azaldı. geleceğe dair planlar yapıp olmasını istemek bunun alametlerinden heralde önceden hiç yapmazdım çünkü mecburi olanı gerçekleştirir devam ederdim. psikoloğa, psikiyatra her neyse gidin uğraşın sizin için doğru olan bir kapıyı bulunca değişimi yaşayacaksınız.
neyse hastalık olduğunu netleştirdikten sonra tedavisi var arkadaşlar. çok zor, intiharı düşündürtecek kadar yoğun umutsuzluk, her gün acı falan evet ben de yaşadım. tek söyleyebileceğim bu hastalıkta bilgili(hepsi bilgili zaten de) bir psikolog bulun asıl önemli olan size hitap edebilsin, onu siz anlarsınız söylediği şey size tesir edebilsin yani yoksa değiştirin başka birini bulun ama sonunda bulun. psikiyatra da gittim devleti saymıyorum, özelde tecrübeli iyi bir psikiyatra gittim önceye göre farkedilir olumlu bir değişim oldu ama geçmedi. demek istediğim psikologların yaklaşımı çok farklı. para sıkıntısı olabilir ama işe mi girersiniz nasıl yaparsınız bilmiyorum acımayın paraya gidin. bunu okuyanlar bu yönde adım atsın istiyorum çünkü ben senelerdir ilk defa farklı bir değişim yaşıyorum düşünce yapım değişti çevrem genişliyor anksiyete bitiyor karşı cinsle ilgili düşünce yapım değişti artık kendim gibi olabilirim hoşlandığım için gidip tanışabilirim, yalnızlık artık sorun değil yalnızlığı yenilmişlik gibi düşünmüyorum çünkü en güçlü kalem artık. beynim yorulmuyor kendimi beğendirme çabam yok, düşüncelerim daha net insanlar hakkında yakın olmalı mıyım olmamalı mıyım nasıl davranmalıyım gibi bocalamalarım yok netleşti her şey. istediğim insanlarla daha samimi ilişkilerim var. sessizlik, konuşmama benim karakter özelliğim sanıyordum kesin emindim ben konuşmazdım ama şimdi korkum baskılayıcı olmaktan çıkınca konuşuyorum zorunda hissettiğim için değil içimden geldiği için şu an kendi konuştuklarımı ya da anlattıklarımı önceden ne gerek var manasız şeyler boş laf karşıdaki de sıkılır zaten olarak görürdüm. sessizlik rahatsız etmiyor konuşacak bir şey bulmalıyım diye terlemiyorum sonradan az konuştum konuşmadım niye böyleyim diye vicdan azabı da olmuyor vs. vs...
daha detaylı yazılır sebepleriyle önceden böyleyken neden şimdi böyle diye ama gerek yok. sadece olduğunu olabildiğini bilin. o yüzden o kadar şimdi böyleyim şöyleyim diye yazdım örnek vermek için sizde de aynı düşünceler sıkıntılar var çünkü. dediğim gibi karakter değil hepimiz mi aynı karakteriz? hastalık işte tanımlanmış hepimizde aynı düşünceler, davranışlar, tepkiler, acılar. umutsuzluk sarmış her yanınızı biliyorum benim de öyleydi senelerdir hem de. senelerdir de depresyondayım yataktan çıkamayacak kadar değil ama hiç bir şeyden keyif almayacak kadar. her gittiğim görüşmede umudum yok keyif alacak bir şeyim yok diyen ben şimdi umutlu bile değilim olacak, değiştim diyorum ve ilacı bırakıyorum şu an depresif halim önceye göre çok azaldı. geleceğe dair planlar yapıp olmasını istemek bunun alametlerinden heralde önceden hiç yapmazdım çünkü mecburi olanı gerçekleştirir devam ederdim. psikoloğa, psikiyatra her neyse gidin uğraşın sizin için doğru olan bir kapıyı bulunca değişimi yaşayacaksınız.