Bitti
Gönderilme zamanı: 01 Tem 2016, 02:00
Cok sükür bitti.
Nasil mi oldu? Üzerine giderek oldu. Özgüvenimi gelistirerek oldu.
Bana sorarsaniz baska yolu da yok zaten. Tabii yas ilerledikce bazi seyler insana eskisi kadar zor gelmiyor o da var.
Su yazimda özgüvenden biraz bahsetmistim.
http://www.sosyal-fobi.net/forum/viewto ... =4&t=32095
Ne ilac kullandim ne de doktora gittim. Tamamen kendi cabalarimla yendim. Sizlere de gitmeyin diyemem. Cok agir durumlarda ilac kesinlikle faydalidir. Ilk adimi atmis olursunuz rahatlamanizi saglar. Sonrasi icin is sizde bitiyor.
Nasil yendim?
Spor yaptim, kilo verdim, üstüme basima özen gösterdim yani kendime bakmaya basladim. Böyle böyle özgüvenim artmaya basladi.
Insanlarla muhatap olmak zorunda kalacagimi bildigim halde calismaya basladim. Ama korkmuyordum cünkü tek istedigim kendi harcligimi kendim cikarmakti. Yani SF'yi ikinci plana atmistim. Hem para kazanir hem de bu vesileyle SF'ye bir darbe vururum diye düsünüyordum. Nitekim öyle de oldu.
Gecmisi düsününce gercekten vay be diyorum.
Bir masada otorite kabul ettigim iki insan arasinda otururken kasim kasim kasilirdim. Elimi ayagimi nereye koyacagimi sasirirdim. Kafami sag sola cevirmeye korkardim. Adeta tas kesilirdim.
Sinifta el kaldirmaya korkardim. Herhangi bir ortamda herhangi bir sebepten dolayi anlik bile olsa odak noktasi olunca soguk terler dökerdim. Carpinti manyagi olurdum.
Insanlara selam vermekten bile korkardim. Belki benim selamimi almak istemiyordur diye düsünürdüm. Nasil hastalikli bir düsünceyse artik.
Ama hic bir zaman umudumu yitirmedim. Cünkü gün gelecek bu illetten kurtulacagim diyordum.
Bu forumu ilk buldugumda sevinc ve hüzünü bir arada yasamistim. Eminim size de öyle olmustur. Yanlis miyim
Ama bitti cok sükür. Simdi sanki bunlarin hic birini yasamamis gibi hissediyorum.
Bilmenizi istedigim tek sey var o da SF'yi yenmek imkansiz degil. Umudunuzu asla yitirmeyin!
Peki SF bitince ne oluyor?
Maalesef her sey güllük gülistanilik olmuyor arkadaslar. Yani birden süper sosyal bir insan olmadim.
Hic samimi oldugum yakin arkadasim yok. Yani asosyalin dibiyim anlayacaginiz. Su siralar hayatim evden ise, isten eve gitmekten ibaret. Sosyal hayatimda ayda yilda bir eski siniftan arkadaslarla sinemaya ya da mac izlemeye gidiyorum o kadar. Onlarla da arkadasligim pamuk ipligine bagli.
Ama cok sükür anksiyeteden eser kalmadi. Seneye de insallah tip fakültesine baslayacagim. Birazda umudumu oraya bagladim. Orada sosyallesmeyi umuyorum. Allah kerim.
Insallah sizlere faydam dokunur.
Nasil mi oldu? Üzerine giderek oldu. Özgüvenimi gelistirerek oldu.
Bana sorarsaniz baska yolu da yok zaten. Tabii yas ilerledikce bazi seyler insana eskisi kadar zor gelmiyor o da var.
Su yazimda özgüvenden biraz bahsetmistim.
http://www.sosyal-fobi.net/forum/viewto ... =4&t=32095
Ne ilac kullandim ne de doktora gittim. Tamamen kendi cabalarimla yendim. Sizlere de gitmeyin diyemem. Cok agir durumlarda ilac kesinlikle faydalidir. Ilk adimi atmis olursunuz rahatlamanizi saglar. Sonrasi icin is sizde bitiyor.
Nasil yendim?
Spor yaptim, kilo verdim, üstüme basima özen gösterdim yani kendime bakmaya basladim. Böyle böyle özgüvenim artmaya basladi.
Insanlarla muhatap olmak zorunda kalacagimi bildigim halde calismaya basladim. Ama korkmuyordum cünkü tek istedigim kendi harcligimi kendim cikarmakti. Yani SF'yi ikinci plana atmistim. Hem para kazanir hem de bu vesileyle SF'ye bir darbe vururum diye düsünüyordum. Nitekim öyle de oldu.
Gecmisi düsününce gercekten vay be diyorum.
Bir masada otorite kabul ettigim iki insan arasinda otururken kasim kasim kasilirdim. Elimi ayagimi nereye koyacagimi sasirirdim. Kafami sag sola cevirmeye korkardim. Adeta tas kesilirdim.
Sinifta el kaldirmaya korkardim. Herhangi bir ortamda herhangi bir sebepten dolayi anlik bile olsa odak noktasi olunca soguk terler dökerdim. Carpinti manyagi olurdum.
Insanlara selam vermekten bile korkardim. Belki benim selamimi almak istemiyordur diye düsünürdüm. Nasil hastalikli bir düsünceyse artik.
Ama hic bir zaman umudumu yitirmedim. Cünkü gün gelecek bu illetten kurtulacagim diyordum.
Bu forumu ilk buldugumda sevinc ve hüzünü bir arada yasamistim. Eminim size de öyle olmustur. Yanlis miyim
Ama bitti cok sükür. Simdi sanki bunlarin hic birini yasamamis gibi hissediyorum.
Bilmenizi istedigim tek sey var o da SF'yi yenmek imkansiz degil. Umudunuzu asla yitirmeyin!
Peki SF bitince ne oluyor?
Maalesef her sey güllük gülistanilik olmuyor arkadaslar. Yani birden süper sosyal bir insan olmadim.
Hic samimi oldugum yakin arkadasim yok. Yani asosyalin dibiyim anlayacaginiz. Su siralar hayatim evden ise, isten eve gitmekten ibaret. Sosyal hayatimda ayda yilda bir eski siniftan arkadaslarla sinemaya ya da mac izlemeye gidiyorum o kadar. Onlarla da arkadasligim pamuk ipligine bagli.
Ama cok sükür anksiyeteden eser kalmadi. Seneye de insallah tip fakültesine baslayacagim. Birazda umudumu oraya bagladim. Orada sosyallesmeyi umuyorum. Allah kerim.
Insallah sizlere faydam dokunur.