Bu uzan satırları yazarken hiç sıkılmadım umarım okuyan kardeşlerim de sıkılmazlar.Birçok psikolog sf liler hakkında yazıp çizebilir ancak yaşadıklarımızı içimizdeki sıkıntıları bunun bizi nasıl yıpratığını biz biliyoruz bu yüzden çözümü elimizden geldiğince içimizden bulmalıyız sorunları içinize atın demiyorum sadece kendimizi tanıyarak ,tanımaya çalışarak kendimize az ya da çok faydalı olabiliriz hiçbirzaman ümitsizliğe kapılmayın.Unutmayın başkalarının kendileriyle ilgilenmesini isteyenler iki yıl içinde tek bir arkadaşa dahi sahip olamazlar,başkalarıyla ilgilenenler ise bir yıl içinde bir çok arkadaşa sahip olabilir.Kendinize iyi bakın hep gülümseyin :lol: 8)ben bir çözüm yolu buldum galiba
ben bir çözüm yolu buldum galiba
Ben uzun zamandır sf liyim.Aslında benimki çok eskilere dayanıyor yani çocukluğuma bu yüzden önce ümitsizliğe kapıldım çünkü sorunum dallanmış budaklanmıştı.Ne yapmalıyım diye günlerce düşündüm önce bir pisikolağa gitmek istedim ama sonra bunu yapamayacağımı anladım çünkü bu sorunumun çevremce tesçillenmesi demek olurdu ayrıca bir basit pisikolog beni ben kadar tanıyamazdı,benim hissetiklerimi bilemezdi ona istesem de anlatamazdım bu yüzden benim için en iyi olan pisikolağa başvurmalıydım bütün duygularımı bilen bütün yaşadıklarımı gören bir pisikolağa yani kendime.Bu yüzden sürekli kendimle konuştum gereksiz yere heycanlandığım zaman, kekelediğim zaman,ya da birileri beni gıcık edercesine ne söylediğimi anlayamadıklarını söyledikleri zaman kendimi bilinçli bir şekilde takip ettim ruh halimi gözlemlemeye çalıştım bunun sonunda vardığım sonuç hiç de olumsuz olmadı.Okulumda arkadaşları tarafından sevilen biri oldum arkadaşlarım yaptığım esprilere gülerken çok değişmişsin diyordu.Öğretmenlerimle muhabbetimi arttırdım onlarla şakalaşacak kadar samimi de oldum.Arkadaşlar arasına girdim.Halbuki ondan önce çekingen kızlarla konuşamayan öğretmenler karşısında el pençe divan duran biriydim.Birileriyle konuşurken kekelersem yanlış bir şey söylersem diye kalbimin küt küt attığı,kafama kan hücum ettiği çok olmuştur.Hatta bu sf bir zaman öyle bir boyuta geldi ki sokakta okuldan bir arkadaşımı görüp de aman beni farketmesin dediğim çok olmuştur.Küçükken berbere gitmeye çekindiğimden saçım genelde darmadağınık olurdu.Şimdi soracaksınız bu kadar değişim de olur mu? olsa normal midir? .Evet kardeşlerim bu gerçektir ve olması da son derece normaldir.Çünkü ben karakterimi kişiliğimi değiştirmedim bağlı olduğum prensipleri terketmedim (ahlak,terbiye...) sadece içimdeki beni dışarı çıkardım daha doğrusu o korkaklık o çekingenlik ve önyargı zırhı kalkmaya başlayınca içimdeki ben kendiliğinden ortaya çıktı.Yoksa bir kimsenin aniden esprili olması mümkün müdür (yalnız rahmetli Kemal Sunalın bir sözüne uymamında faydası oldu:İnsan aklına iyi bir espri gelecek ki patlatacak :idea: )Evvela insanlar arasında çok sıkılıyordum özellikle kalabalık bir ortama girince sanki herkes göz ucuyla bana bakıyor gibiydi bu beni hem utandırır hem de kızdırırdı o ortamdan çıkmak için herşeyi vermeye hazır hale gelirdim çünkü ruh halinin bir insana bedeni zarar verebileceğini o zaman gördüm yaşadım.Bir ara bu durum dayanılmaz olmuştu ki yere bakmak ta olan başımı hiddetle kaldırdım adeta bana bakanlara hadlerini gözlerimle bildirecektim ama o zaman farkettimki kimse bana bakmıyordu metrodayda oturuyordum ama karşımda oturanlar ara sıra mecburi olarak bana bakıyordu diğerleri adeta hiç takmıyordu bundan mutlu oldum içim içime sığmadı daha önce bunu neden farketmediğimi o zaman anladım bunu farketmemiştim çünkü daha önce hiç cesaretle başımı kaldırmamıştım başımı herkaldırışımda bir tabu beynimin içindeydi bir çok kişinin bana baktığını düşünüyordum.Ondan sonra toplum içinde daha rahat yürümeye gezmeye başladım çünkü kimse bana bakmıyordu bakmazdı çünkü herkesin bir derdi vardı herkesin bir sorunu vardı.Üstüme en garip kıyafetide giysem insanların yapacağı enfazla bir dönmek olurdu daha fazlası değil.Sonra ikinci aşamaya geçtim sesim çok boğuk ya da kısık çıktığından insanlar söylediklerimi anlayamıyor ve dediklerimi tekrarlamamı istiyorlardı.Bu nu aşmalıydım önce bir ses denemesi yaptım sesimin daha gür ve anlaşılır çıkmasına çalıştım sonra gür sesle ailemle konuşmaya çalıştım önce yadırgadılar niye bağırıyorsun dediler ama sonra sesimi daha iyi ayarladım ve daha anlaşılır olmayı başardım.Öğretmenlerime gelince onlar aşılması gereken en önemli tabulardı ilk önce onlara daha yakın durmaya çalıştım bunu onlarla samimi olan öğrencilerle yanlarına giderek yaptım daha sonra onlara sorular sordum cevapları tartıştım.Hatta ders dışında nerdeyse hiç muhatap olmadığım(olmaktan korktuğum)bir öğretmenimle bile sıkı bir muhabbet kurdum nasıl mı yaptım bir yolunu buldum 
Bu uzan satırları yazarken hiç sıkılmadım umarım okuyan kardeşlerim de sıkılmazlar.Birçok psikolog sf liler hakkında yazıp çizebilir ancak yaşadıklarımızı içimizdeki sıkıntıları bunun bizi nasıl yıpratığını biz biliyoruz bu yüzden çözümü elimizden geldiğince içimizden bulmalıyız sorunları içinize atın demiyorum sadece kendimizi tanıyarak ,tanımaya çalışarak kendimize az ya da çok faydalı olabiliriz hiçbirzaman ümitsizliğe kapılmayın.Unutmayın başkalarının kendileriyle ilgilenmesini isteyenler iki yıl içinde tek bir arkadaşa dahi sahip olamazlar,başkalarıyla ilgilenenler ise bir yıl içinde bir çok arkadaşa sahip olabilir.Kendinize iyi bakın hep gülümseyin :lol: 8)
Bu uzan satırları yazarken hiç sıkılmadım umarım okuyan kardeşlerim de sıkılmazlar.Birçok psikolog sf liler hakkında yazıp çizebilir ancak yaşadıklarımızı içimizdeki sıkıntıları bunun bizi nasıl yıpratığını biz biliyoruz bu yüzden çözümü elimizden geldiğince içimizden bulmalıyız sorunları içinize atın demiyorum sadece kendimizi tanıyarak ,tanımaya çalışarak kendimize az ya da çok faydalı olabiliriz hiçbirzaman ümitsizliğe kapılmayın.Unutmayın başkalarının kendileriyle ilgilenmesini isteyenler iki yıl içinde tek bir arkadaşa dahi sahip olamazlar,başkalarıyla ilgilenenler ise bir yıl içinde bir çok arkadaşa sahip olabilir.Kendinize iyi bakın hep gülümseyin :lol: 8)Tebrik ederim senin adına çok sevindim büyük bir şey başarmışsın ama bence herkes kendine senin kadar yardım edemez ben mesela tramvayda,orda,burda insanların bana bakmadıklarını bilmeme rağmen gerginliği üzerimden atamıyorum yani bu her şeyden önce özgüven meselesi kendime güvenmediğim sürece sağlam adımlar atamayacağım o da kendi kendine telkinle hallolcak bir şey gibi gelmiyor bana :roll:
sevgiler
sevgiler
-
darth vader
- Mesajlar: 25
- Kayıt: 14 Tem 2005, 13:51
benca de doğru düşünmüşsün.ben de az da olsa birkaç sorunumu çözdüğümü düşünüyorum.mesela yolda yürürken,otobüse binerken daha rahat binmeye başladım.ama karşılıklı konuşmalrda hala çekingenlğim var.özellikle terleme,kalp atışlarımın haızlanması,heyecanlanma... bunları da bir yenebilsem zaten sfli olmaktan kurtulurum.
tebrik ederim .her zaman geçerli şey bu üstüne gitmek saldırmak...
ve ona duyarsızlık kazanmak.. bu yazı da arkadaşlara kapak olsun
yazana da helal olsun eyvallah .. olumlu bir mesaj gördük beeeaaa
ve ona duyarsızlık kazanmak.. bu yazı da arkadaşlara kapak olsun
yazana da helal olsun eyvallah .. olumlu bir mesaj gördük beeeaaa
Mal sahibi Mülk sahibi hani bunun ilk sahibi ,Malda yalan mülkte yalan gel birazda sen oyalan. ...herkes kendi hayatının kahramanıdır..tırmanmak istediğimiz bi dağ,kurtarmak zorunda olduğumuz bi hayat vardır,bu kendimizinki bile olsa..
TEBRİK EDERİM.
ALPER TEBRİK, EDERİM KENDİNİ KENDİN ÇÖZMÜŞSÜN VE DÜZELMİŞSİN,, İNŞALLAH BÖYLE DEVAM EDERSİN,,BEN TAM YOK EDEMEDİM, HER GÜN BİRŞEYLER YAPIYORUM AMA,, İNŞALLAH YOK OLACAK.
Birşey ima etmiyorum. Öylesine yazdım.