Hey!Ne duruyorsun be, AT KENDİNİ DENİZE!

[Yirmidokuz]

Selam arkadaşlar,yaşadığım şeyleri anlatmama gerek yok,zaten hepimizin bildiği yaşadığı sıkıntılar,ben bu illetten kurtulmanın çarelerinden birininde korktuğumuz şeyin üzerine gitmek,savaşmak olduğunu düşünüyorum,mesela üçyıl önce üniversitem bitti,bitmeden bir sene önce anne ve babamı kaybetmiştim,okul bitti,askerliğimi tecil ettirdim sonra uzun bi süre ewe kapandım,aşırı kilo aldım,baktım sf başlıyor(üni.yıllarında başlamıştı ama kısa bi süre ilaç tedavisi ile geçmişti),işe girmem gerektiğini düşündüm ve bir alışveriş merkezinde büyük bir mağazada satış elemanlığı yapmaya başladım,başlarda çok korktum ama napim artık kendimi canyeleksiz bir denize atmıştım,ilk bi kaç ay sıkıntısını çok çektim ama sonra işe,kalabalığa alıştım,arkadaş ortamım oldu,yüzmesini öğrenmiştim yani , tabi kendime yetecek kadar yüzme,artistik hareketler yapacak kadar değil bir çılgınlık yapın ve kendinizi kalabalığa atın mesela,kızarın,bozarın,terleyin,ben bu haklarımı kullandım ve sonra beni yavaş yavaş terketmeye başladılar..

[hüznüngüzü]

Arkadaşım başka ihtimalleri de var öyle değil mi? attık hadi kendimizi denize ,ya biz senin gibi şanslı çıkmaz da BOĞULURSAK ne olcakk?

[Misanthrope]

aslında boğulmak, çözümün kendisi bence. gerçek boğulmadan farkı, bizi öldürmeyecek olması. eğer daldığımız ortamda karşılaşacağımız herkesten onay alacağımıza falan inandırırsak kendimizi, bu beklenti gerçekçi olmaz. yanlış bir beklentimiz olduğu için de sonuç bizde duygusal bir yıkıma sebep olur, "ben bu topluma ait değilim" der, daha da içimize kapanırız.

ama reddedilmeyi, rezil olmayı, hatta alay edilmeyi normal birşey olarak görürsek, o zaman boğulduktan sonra eskisinden daha güçlü bir şekilde diriliriz.. (ha demiyorum ki bunu yapmak kolay. ama bir şekilde de yapmalıyız)

kirlenmek güzeldir ;)

[Yirmidokuz]

Evet kirlenmek güzeldir,iyi özetlemişsin misanthrope..ucunda ölüm yok,en fazla benim gibi batar batar çıkarsın,savaş savaş meydanında verilir,eve kapanarak olmuyor,5 aydır ewdeyim,çalışmıyorum bir işte,yani TAM olarak toplum içinde değilim ve zaman zaman da şunu düşünüyorum"ya ben çalışırken o ortamda nasıl cesaret edip de(tabi bir süre sonra) iş arkadaşlarımla(kızlarla özellikle) ve müşterilerle,elim titremeden,başım dönmeden çay içmişim,muhabbet etmişim,gülmüşüm,eğlenmişim?" yani yalnız bıraktıkça kendini,soyutladıkça zamanla toplumdan,bir zamanlar rahatça yapabildiğin şeyler bir süre sonra acaba bi daha yapabilirmiyim diosun?neyseki bi aya kadar askere gidiorum,içimde tatlı bi heyecan var..

[sessiz gemi]

bitmeden bir sene önce anne ve babamı kaybetmiştim

:? Allah rahmet eylesin arkadaşım. Gerçekten büyük bir trajedi ve buna rağmen ayakta kalabilmen de büyük başarı. Benim başıma gelse herhalde uzun müddet kendimi toparlayamazdım. İstanbul'daysan ve kendine manevi destek arıyorsan benimle veya diğer arkadaşlarla irtibata geçebilirsin. Temenni ettiğin herşeyin gerçekleşmesi dileğiyle...

[Yirmidokuz]

saol sessiz gemi,Allah düşmanıma bile böyle acı vermesin,toparlanmam kolay olmadı,ağır bir depresyon geçirdim,tedavi oldum iyileştim,halen de günde bir tane lustral içerim mesela..zaman her şeyin ilacıdır diyorlar doğru bir söz zamanla beynin ve ruhun kendini toparlıyor,Sosyal fobi de de her şey düşünceyle başlıyor,olumlu düşündüğün zaman,karamsarlığa kapılmadığın zaman depresyon riskinde azalıyor,ama yediğin bozgunlardan sonra karamsarlığa düştüğün zaman depresyonu,çökkünlüğü tetikliyor,her şey bizim düşüncelerimizde ve olaylara werdiğimiz anlamlardan kaynaklanıyor,iki insana içi yarıya kadar boş bardak gösterildiğinde biri yarısı boş diyor,biri yarısı dolu diyor,bakış açısı yani..birde mükemmelliyetçi olmamamız lazım,kusurlarımızla varız,kim mükemmel?,kimi kusurlarını dışa belli etmez,bizde dışa karşı belli ederiz,olsun..Kalabalık bir konuşma ortamında konuşmayı İYİ dinleyip söze katılmak yerine,"acaba yanlış anlaşılırmıyım,acaba rezil olurmuyum,acaba dışlanırmıyım"gibi bin tane düşünce kafamızda FIRTINALAR estiriyor,lafda kursağımızda kalıyor,bin defa düşüneceğime bir defa söylerim,kızarırım,bozarım,ama konuşurum içimde kalmaz (pinhani diyor ya şarkısında içinden geleni söyle kalırsa yazık olur) dün tv de canlı yayına bir şarkıcı kız çıktı,halama sordum "nasıl bu kadar rahat olabiliyorlar diye,nolcak oğlum kimseyi iplemiyorlar,egoist ler"dedi,dozunda olursa kimseyi iplememek güzel,ama dozunda..ben baya baya uygulamaya başladım..hayata bir kere geldik,sen ölünce arkandan kaç gün ağlarlar?atı alan üsküdarı geçiyor arkadaşlar,mutluluk bizimde hakkımız,kanseri yeniyor insanlar,savaşıyorum kendimle,savaştığım içinde mutluyum,sessiz gemi istanbul a sık geliyorum ama mersinde oturuyorum,irtibata netten nası geçebiliriz,iyi dileklerini sana da ve tüm arkadaşlarada diliyorum..

[sessiz gemi]

=D> =D> =D>

Yirmidokuz senin hikayen forumdaki pek çok kişiye örnek olacak türden. Anne-babanı kaybettiğin halde hala böyle pozitif düşünebilmen ne kadar güzel. Bazı insanların basit engellere takılıp hayata küstüğünü göz önüne alırsak gerçekten büyük bir iş başarmışsın. Bunalım takılmak istesen forumdaki hemen herkesten daha geçerli mazeretlerin va ama sen bunun yerine yapıcı düşünmeyi ve yaşamından keyif almayı başarmışsın. Bu tavrından dolayı seni kutlarım.Haddime düşüyorsa tabi :=) Msn adresimi gönderdim sana. Görüşmek dileğiyle...


:smt023

[nanotime]

seni kutluyorum arkadaşım,en doğrusunu yapmışsın,bizimde yapmamız gereken bunlar,bahaneler ardına saklanmamalı

[LAYSOS]

yirmidokuz tebrik ederim
anlattıkların çok doğru